Halsoverkop en zonder enige voorbereiding begeeft columnist Bob van der Plas zich naar een sollicitatiegesprek. Tot zijn verbazing pakt dat veel beter uit dan hij op voorhand had kunnen denken.

Midden in een maandenlange marathon puntjes op de i zetten in mijn scriptie, bezorgt een simpel mailtje in Outlook me haast een hartaanval. Het onderwerp: “Uitnodiging Sollicitatiegesprek”.

De mail is op maandag verzonden, maar trekt mijn aandacht pas voor het eerst op donderdag. Ik wist dat er een kans bestond dat ik ergens deze week een uitnodiging zou krijgen voor een sollicitatiegesprek, wat de paniek alleen maar groter maakt. Zou ik het gesprek gemist hebben?

Zonder te ademen open ik het mailtje en kijk ik naar de tijd en datum waarop het gesprek plaatsvindt: 5 juni om 15.00 uur. Volgens het klokje op mijn laptop is het op dat moment 5 juni, 14.43 uur.

Nog nooit kwam de timing van een gesprek me tegelijkertijd zo goed en zo slecht uit. Snel zoek ik het telefoonnummer van de afzender in de hoop dat ik nog op gesprek mag komen. Geen probleem, krijg ik te horen, zolang ik maar op tijd kom.

Haastend door de gang van mijn studentenhuis realiseer ik me dat mijn fiets kapot is, waardoor ik veroordeeld ben tot de gedeelde huisfiets. Die zit weliswaar vast in de eerste versnelling, maar het is het beste wat ik heb.

Terwijl ik als de pop uit de Saw-films naar de universiteit fiets en me mentaal op het gesprek probeer voor te bereiden, schieten alle scheldwoorden uit de Dikke Van Dale door mijn hoofd. Had ik mijn mail maar eerder gecheckt.

Eenmaal aangekomen in de fietsenstalling ren ik zwetend en hijgend vier verdiepingen omhoog, naar de vergaderruimte waar het gesprek plaatsvindt. Ik heb nog exact drie minuten om tot rust te komen, het zweet van mijn voorhoofd te vegen en een introductie te bedenken.

Gelukkig kunnen de dames van de organisatie in kwestie lachen om mijn verhaal. Twintig minuten later loop ik met een goed gevoel naar buiten, mezelf afvragend hoe ik erin geslaagd ben het afgelopen halfuur mijn adrenaline te verbergen.

Als ik de mail al op maandag gelezen had, zou ik de dagen erna besteed hebben aan mezelf voorbereiden, met heel wat overbodige stress en overdenken tot gevolg. Dat hele proces heb ik nu in zeventien minuten beleefd. Geen tijd voor stress. Geen tijd voor overdenken.

Nog geen uur nadat ik de ruimte verlaten heb, krijg ik het goede nieuws te horen. Het was een bizar anderhalf uur en een vreemde scriptiepauze. Met een glimlach keer ik terug naar het zwarte gat dat al mijn tijd inneemt de laatste drie maanden, om nog wat meer puntjes op de i te zetten.

Lees alle columns van Bob van der Plas