column

Honderd euro

15 mrt 2019

Joëlla Bomgaars loopt coschappen in een ziekenhuis. Dit is haar eerste column voor Vox. Maandelijks schrijft ze over haar ervaringen als aanstaand arts.

Hoewel de onderhandelingen voor een financiële vergoeding voor coassistenten in perifere ziekenhuizen nog open liggen, hebben een paar van mijn medestudenten als het goed is al met een gelukkige blik naar hun bankrekening kunnen kijken: sinds 1 januari krijgen coassistenten in academische ziekenhuizen honderd euro stagevergoeding per maand. Het werd eens tijd.

In november kreeg ik een mailtje van De Geneeskundestudent, het zelfstandige studentenplatform van artsenfederatie KNMG. ‘Tegemoetkoming voor coassistenten is een feit’, luidde de titel. Daarna klonk het trots: ‘Na ruim twintig jaar inzetten op en onderhandelen over dit onderwerp is de lang gekoesterde wens in vervulling gegaan.’

Twintig jaar onderhandelen voor honderd euro bruto per maand. Het klinkt bijna belachelijk. Toen ik onlangs met veel enthousiasme in een vergadering noemde hoe blij ik was met deze nieuwe regeling, keken de andere aanwezigen me meewarig aan. ‘Honderd euro, dekt dat nou echt de tijd, moeite en kosten die je er in steekt?’, werd me gevraagd. Mijn enthousiasme maakte langzaam plaats voor verontwaardiging.

De meeste studenten aan andere faculteiten zouden hun bed niet uit komen voor een stagevergoeding van honderd euro voor werkweken van makkelijk vijftig uur. Bovendien krijg je dit geld alléén maar in de universitaire ziekenhuizen. De meeste van mijn coschappen loop ik in perifere ziekenhuizen en kosten me – vooral sinds ik geen studenten-OV meer heb – het meeste geld.

De werkdruk onder medisch personeel, en dus ook coassistenten, is hoog. Te hoog. Dat blijkt wel uit de vele artikelen die er bijna wekelijks over geschreven worden. Het ligt niet in de aard van medisch personeel te klagen over arbeidsvoorwaarden, de overuren die ze draaien en het gebrek aan geld in de zorg. ‘Niet klagen maar dragen’, zoals mijn oma zou zeggen. Uiteindelijk is de emmer toch overgelopen en besloten werknemers actie te gaan voeren voor verlaging van de werkdruk en een betere Cao. Deze honderd euro is daar een uitvloeisel van en voelt voor ons coassistenten als een enorme overwinning.

Nee, honderd euro per maand dekt niet alle tijd, moeite en kosten die ik in mijn coschappen steek, maar na twintig jaar onderhandelen, liggen eindelijk mogelijkheden in het verschiet.

Lees alle columns van Joëlla Bomgaars

6 reacties

  1. Citroen schreef op 17 maart 2019 om 21:24

    Ik kreeg voor mijn stages van 40-50 uur per week (studie medische faculteit) helemaal geen stagevergoeding. Buiten de stages had ik ook tegen de 40 contacturen per week + zelfstudie. Als je geneeskunde studeert verdien je straks vanaf dag 1 meer dan gemiddeld (zelfs bij veel promotietrajecten krijg je een hoger salaris), en heb je bijna 100% garantie op een vaste baan. Je kunt rustig wat meer lenen dus. Wees blij dat je überhaupt iets krijgt!

  2. RJ schreef op 18 maart 2019 om 11:02

    Als coassistent loop je de eerste jaren vooral achter de artsen aan. Er zijn bijzonder weinig handelingen waar je iets bijdraagt, je loopt vooral in de weg. Daarnaast werk je bij een publieke instelling. Heel logisch dus dat je geen stagevergoeding krijgt. Dat geldt overigens ook voor veel andere studenten die stage lopen bij een universiteit of andere non-profitinstelling. Ik heb twee keer bijna een jaar in een lab stage gelopen en ook nooit vergoeding gekregen. Volkomen logisch, want ik kostte alleen maar geld (materialen die ik verbruikte, begeleidingtijd) en mijn stageplek kan het geld maar één keer uitgeven. Stagevergoeding is leuk voor studenten economie/recht/management die bij een bedrijf wat nuttig werk kunnen verzetten. Bovendien willen bedrijven deze studenten graag aan zich binden.

    Ik – en mijn vrienden die inmiddels arts zijn – verbazen ons al een tijdje over de focus van een groepje huidige geneeskundestudenten op een stagevergoeding. Voor de meeste studenten is de eerste 1,5 jaar van je coschappen dodelijk saai omdat je niets mag en alleen maar mee kunt kijken/lopen. Als jullie je energie nou eens zouden richten op het aanpakken van de kwaliteit van de begeleiding en het leerproces in je coschappen…

    • Azijntje schreef op 14 december 2019 om 09:26

      Toch fijn dat jij en je vrienden wel een studiebeurs kregen. Die veel hoger was dan 100 euro. En daarvoor hoefde je niets te doen!

  3. Weg met het leenstelsel schreef op 18 maart 2019 om 15:57

    Het klopt dat er meer studenten zijn die geen vergoeding krijgen als ze stage lopen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan de meeste bètastudenten aan de FNWI die 2 keer in hun master een halfjaar tot een jaar stage moeten lopen om hun diploma te kunnen halen. Ik vind dat deze studenten echter ook recht hebben op een vergoeding (i.p.v. ik had het slecht, dus dan verdien jij het ook niet). Ook vind ik het idee dat geen stagevergoeding gerechtvaardigd is (net zoals dat nu bij co-assistenten als argument wordt gevoerd) omdat ze toch niets bijdragen aan de afdeling kort door de bocht. In dat halfjaar/jaar doe je vaak wel degelijk nuttig werk, je doet aanvullend onderzoek die anders door iemand anders gedaan had moeten worden. Dat je dit onderzoek wellicht minder efficiënt doet als iemand die daar een salaris voor krijgt, moge duidelijk zijn, maar een stagevergoeding komt dan meestal dan ook niet in de buurt van een echt salaris. Verder krijgt degene die je begeleidt tijdens je stage gewoon voor dat werk betaald. Dit maakt gewoon onderdeel uit van zijn of haar functieomschrijving. Het is dus echt geen charity work dat die persoon doet. Nu is het zo dat de verschillende coschappen individueel gezien korter duren dan een halfjaar/jaar stage, dus iemand zou kunnen aandragen dat de ”nuttige bijdrage” daar beperkt blijft. Toch denk ik ook dat daar nog zeker een nuttige bijdrage gemeten kan worden. Daarnaast blijft het argument dat ze door het doen van co-schappen vaak geen tijd meer hebben om werk naast hun studie te doen gewoon staan en dat ze met dit huidge leenstelsel zichzelf maar even flink in de schulden moeten steken ben ik geen fan van. Een andere mogelijke oplossing zou zijn dat je over je co-schappen en stage geen of minder collegegeld hoeft te betalen, omdat je zeer waarschijnlijk minder gebruik zult maken van de instellingen van de universiteit (nu verschilt het gebruik van middelen sowieso heel erg per studie, dus wellicht is dit niet het beste idee)

  4. Martin schreef op 20 maart 2019 om 12:01

    Mensen die als argumenten tegen een vergoeding voor coassistenten aanvoeren dat je ‘straks toch veel meer dan gemiddeld verdient’ en ‘je vaak toch alleen maar in de weg loopt’..

    Dan heb je er echt niets van begrepen, heb je nooit als coassistent gefunctioneerd en snap je niet wat voor verantwoordelijkheid je straks als arts hebt en wat voor uren je daarvoor gaat maken.. Prima column, Joëlla! Succes met de rest van je coschappen!

  5. L.J. Lekkerkerk (Hans) schreef op 21 maart 2019 om 15:22

    Men vergelijkt de co-schappen met stage lopen … en dat drie jaar lang????
    Stel je voor dat
    – juristen drie jaar lang in alle rechtsgebieden stage moesten lopen,
    – bedrijfskundigen in alle onderdelen van de bedrijfskunde ..idem
    – dat er een ‘ingenieurskunde’-bachelor zou zijn en daarna drie jaar stages in diverse deel-disciplines (en dan daarna pas echt specialiseren tot zeg civiel of elektro ir in een betaalde baan).
    Zou het niet eens tijd worden dat de geneeskundemaster alleen het beoogde latere specialisme als 1-jarige verdieping daarin bevat?

Geef een reactie

Vox Magazine

Het onafhankelijke magazine van de Radboud Universiteit

lees de laatste Vox online!

Vox Update

Een directe, dagelijkse of wekelijkse update met onze artikelen in je mailbox!

Wekelijks
Nederlands
Verzonden!