Vanwege de opgelegde radiostilte kon dit bericht niet op Radboudnet geplaatst worden. Dit bericht is daarom exclusief te lezen op RUNieuws.nl Nondegodver. Natuurlijk zijn kiloknaller-kopers vaker hufters! Dat het verlangen naar vlees zo diep zit dat een koper zijn kop in het zand steekt bij het dierenleed in de intensieve veehouderij lijkt me afdoende. Heb je niet genoeg te besteden voor diervriendelijk vlees? Dan eet je gewoon minder vlees, of geen. De keuze is aan jou. Zonder gêne krijgen honden plakjes bio-industrie-leverworst, want “onze huisdieren” mogen natuurlijk niks tekortkomen. Dat een varken intelligenter is dan de hond maakt niet uit. Als er een orka of pinguïn is verdwaald -eigen schuld dikke bult- vindt iedereen het zielig, maar als er tientallen varkens, kippen en koeien in hun hele leven geen daglicht of planten zien op hun stinkende mestroosters, dan is dat de wet van de economie. Zolang het bambi-syndroom niet aanslaat viert de donkere kant van ethiekloos kapitalisme zege: de boer verschuilt zich achter de consument; de consument kijkt even weg. Maar oeioeioei wat waren er toch veel “minder empathische” vleeseters op hun teentjes getrapt bij het persbericht van Roos Vonk. Op dat moment wisten mensen in mijn omgeving nog niets van de schandalen bij de totstandkoming. De tweede stort bagger die volgde toen dit aan het licht kwam was gelukkig (?) meer gerechtvaardigd. De boel bleek (waarschijnlijk) geflest door een fingerende frauduleuze prof uit Tilburg en mevrouw Vonk maakte onbedoeld maar onzorgvuldig een grote fout door een persbericht de deur uit te doen zonder de academische test van peer-reviews te zijn ondergaan. Naar verluidt blijkt ook de beoefende statistiek door Vonk niet foutloos te zijn geweest. Toch bieden correcte statistische analyses helemaal geen garanties tegen dergelijke fraude. Ook peer-reviews zijn geen garantie voor juistheid: reviewers zullen geen grote onderzoeken volledig herhalen. Wat valt hieraan te doen? Naming and shaming! Want wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten. Wie heeft nu eigenlijk wat gedaan? Dat is vaak de vraag bij wetenschappelijke onderzoeken. Iedereen kent ze wel: promovendi of zelfs studenten die zich de naad uit het lijf werken voor onderzoeken waar vervolgens de hoogleraar met zijn brede ellebogen er met de buit vandoor gaat. In een interview met Vonk zegt ze: ‘Normaliter doen hoogleraren dat niet zelf, dus ik nam aan dat een student dat had gedaan.’ Voor wetenschappelijke publicaties geldt dit evengoed. Zouden we niet eens moeten beginnen met de credits voor verschillende deelonderzoeken toe te schrijven aan de verantwoordelijken, via een soort uitgebreide colofon? Wie deed wat? En als we dan steeds meer via Open Access publiceren -naar mijn mening de enige echt vrije academische manier van publiceren- kunnen we volledige bron-datasets wellicht ook vrij en digitaal aanbieden? De hele vleeshufter-gate is terecht een smet op het vertrouwen in de academische wetenschap. Dit had om verschillende reden nooit mogen gebeuren. Echter, misschien kunnen wij, academici, van deze fout meer leren dan wanneer alles volgens gangbare procedures was verlopen. Onze methode is nog niet volmaakt en meer openheid is de volgende stap. Tot slot vraag ik mij af of een twijfelachtig onderzoek naar het sociale gedrag van rode bosmieren, waarbij velen zich minder aangesproken voelen, dezelfde stortvloed aan media-aandacht had opgeleverd. Zijn we echt zo lichtgeraakt allemaal? Bahbah. Ik kan niet wachten tot een soortgelijk onderzoek naar de vermeende hufters wel zorgvuldig wordt uitgevoerd. Ik hoop op Vonks ongelijk, dus dat het denken aan vlees het geweten niet afknijpt. Pas dan zullen we ooit waardig dieren houden voor consumptie. Dat zijn we de intelligente dieren volgens mij verplicht, ook als we ze niet kunnen zien.

Lees alle columns van Tom de Wit