‘Je hoeft geen reet te doen, man! Een beetje ziek zijn. En daar krijg je dan achttienhonderd euro voor!’ Joost en ik zitten aan een tafel in de Refter. Voor ons ligt een advertentie van het UMC. ‘GEZOCHT: Gezonde vrijwilligers (18-35 jaar) voor een malariaonderzoek. Vergoeding: 1800 euro.’ Ik weet niet waarom, maar dit soort onderzoeken intrigeert me. Je krijgt zó ontzettend veel geld, voor zo weinig inspanning. Ik snap dan ook niet waarom zo weinig mensen – laat staan studenten – zich aanmelden. Oké, als je ergens twee weken moet verblijven en je hebt een fulltime baan, dan is deelname simpelweg onmogelijk. Maar voor de rest… Crèmepjes testen, nieuwe pillen slikken of injecties toegediend krijgen, waarom niet? In Nederland gaan dergelijke onderzoeken nauwelijks fout. De veiligheidsnormen liggen hoog en voordat medicijnen worden getest op mensen, is al enorm veel onderzoek gedaan. Misschien word je ziek, maar wat dan nog? Je wordt ook weer beter. Het grote breekpunt zit natuurlijk in de potentiële bijwerkingen. Ik denk dat bijna elke mannelijke student ooit heeft overwogen aan een klinisch onderzoek mee te doen. Dat gaat dan als volgt: eerst valt het oog op de advertentie. Klinisch onderzoek, nieuwe pillen, saai, saai, saai… fuck, achttienhonderd euro!? De interesse is gewekt. Vervolgens wordt de haalbaarheid bekeken. Drie keer per week een uurtje controle, tweemaal daags tabletten slikken… Kan ik dan nog voetbal trainen? Indien ja, dan wordt er informatie opgevraagd. Pas daarna komt het grote struikelblok: de bijwerkingen. Mogelijk vroegtijdige haaruitval. Tsja, kan wel. Is toch pas over twintig jaar ofzo. Rillingen, koorts, diarree, braken. Hmmm, da’s wel vervelend. Maar ja, achttienhonderd euro!  So far so good. Maar dan, helemaal onderaan, weggemoffeld tussen allerlei niemendalletjes, staat één ‘potentiële bijwerking’ die alle goede bedoelingen de das om doet. Impotentie?! Ja dààg! Achttienhonderd euro, m’n neus. Een kale kop is best, maar er moet wel geneukt worden, beste dokter. Ook over twintig jaar.