Als je bij mooi weer ongestoord buiten wilt dineren, heb je in Nijmegen verdomd weinig keus. Zeker in tijden waarin de eetlust danig bedervend, koning Willempie-achtig dommig blij oranje klapvee het straatbeeld bepaalt. Dus fietsen we richting De Altena in Oosterhout, aan gene zijde van de Waalbrug, zo’n vijf kilometer stroomafwaarts.

Een gastronomisch feest in zes bedrijven, dat ik in de pakweg 350 woorden die me nu nog resten de hemel in zal prijzen. Ter opwarming een vorstelijk Oostenrijks glas sekt van de Zweigelt-druif. (De uitbaatsters van De Altena hebben overigens patent op goede Oostenrijkse wijn, www.womenonwine.nl ). Daarna een subtiel knallende aftrap van gemarineerde zwaardvis met avocadocrème en een aspergesoepje. Wat zoet, wat zout, wat bitter, wat zalvigs en wat bijterigs – een prelude in notendop op de wedstrijd die ons wacht.

En dan volgen no look passes elkaar in het juiste tempo op: pardoes splijten ze onze zintuiglijke defensie, die vervolgens even op verhaal kan komen om vervolgens weer uit het niets op het verkeerde been te worden gezet. Gemarineerde zalm is een culinaire dooddoener van formaat, tenzij je hem marineert in rode biet en vergezelt van oprukkende flanken van rode en gele bietjes, gedegen gedroogd zuurdesembrood, een slaatje van venkel en appel, hangop en oppeppende gelei van juzu (Japanse citrus). Kontrollierte Offensive noemen de Duitsers dat. En die winnen zoals bekend uiteindelijk altijd (behalve als het om oorlog gaat).

Dan nog superieure tarbot met boterdragonsaus, asperges, doperwtencrème en -spruiten. Een gerecht met splijtende diepgang. Vervolgens lamsfilet met mosterdkorst, lamsburgertje en spinazie: een een klein beetje op reserve gewonnen halve finale die nog ruimte laat voor het pièce de la resistance: een smaakstorm van ossenhaas en runder-rilette met aardpeer en kerriechips. De winst is binnen. Dus kunnen we ter afsluiting weer even dartelen. En wel met sorbet en compôte van blauwe bes, spekkoek, eiwitschuim, blanc manger en basilicumcress.

Nog twee grote plussen van De Altena: de porties zijn hier zo gul als de Nederlandse doelpunten tegen de Spanjolen en men schenkt hier ook (ruime) halve glaasjes van het onvolprezen wijnarrangement, waardoor je net niet helemaal teut en net niet helemaal bankroet huiswaarts kunt pedaleren, richting de hossende friet vretende hordes.

Het kookspel van De Altena is net zoals de superieure kopbal van Van Persie tegen Spanje. Maar dan zes keer achter elkaar. Lang leve de in de keuken toevende meesterchef Pé – zo’n spelverdeler die je niet zit maar je wel de winst oplevert

Lees alle columns van Ron Welters