Ik begon in 2009 samen met vele anderen aan een studie Nederlands omdat ik heel graag ‘iets met literatuur’ wilde doen. Redacteur worden bij een grote uitgeverij, dat leek de meesten wel wat, maar tijdens onze studietijd kromp de boekenmarkt, kwamen uitgeverijen en boekhandels in zwaar weer en ging de literaire banenmarkt volledig op slot.

Na drie studiejaren waarin ik in college liever nadacht over mijn avondprogramma dan over de lesstof, kwam er een kantelpunt. Ik besefte dat als ik überhaupt een kans wilde maken, ik al voor mijn bachelordiploma in actie moest komen. Dus ging ik stage lopen. Twee stages tegelijk om precies te zijn, in Amsterdam en in Gent, België. Studiegenoten verklaarden me voor gek, docenten probeerden me tevergeefs van het megalomane plan af te helpen, maar ik was vastberaden en die vastberadenheid betaalde zich uit: ik hield aan allebei mijn stages een baan over en had werk in de sector waarvoor ik werd opgeleid, nog voordat ik mijn bachelor-diploma van dichtbij had gezien.

Vorige week kwam ik een oud-studiegenoot tegen met wie ik samen aan de propedeuse begon. Zij studeerde nominaal af en iedere keer als ik haar tegenkwam vroeg ze met een zekere zelfgenoegzaamheid naar mijn masterscriptie:

‘Zeker nog steeds niet af hè,’ zei ze dan.

Maar deze keer vroeg ze niet naar mijn scriptie, wel naar mijn werk. En na een kwartiertje praten verzuchtte ze dat ze na maanden vruchteloos solliciteren, toch maar een uitkering had aangevraagd.

‘Sorry, maar met een universitair diploma op zak ga ik echt niet voor nul euro stage lopen of een werkervaringsplek opvullen.’

Ik zei dat ik dat liever zou doen dan het formulier voor mijn uitkering invullen.

‘Jij hebt makkelijk praten,’ zei ze daarop, ‘jou is toch alles een beetje aan komen waaien.’

Ik bedacht tienduizend dingen om te zeggen, maar hield me in en dacht in plaats daarvan aan alle uren treinen tussen Amsterdam, Nijmegen en Gent. Aan alle keren nachtwerk voor die vergeten weekopdracht, maar vooral aan de wijze woorden van mijn eerste stagebegeleider: ‘aan de markt kun je helemaal niets veranderen, je eigen instelling heb je daarentegen volledig zelf in de hand.’

Lees alle columns van Lotte Lentes