Wat doe je als je getuige bent van het absolute Kwaad, vraagt columnist Willem Halffman zich af, terwijl de mensen om je heen er blind voor zijn. Jij schreeuwt het van de daken, maar de meeste anderen hebben het te druk met andere dingen. En ondertussen wint het Kwaad terrein.

Stel: je wordt geconfronteerd met het absolute Kwaad. Ik bedoel niet de Duivel of iets transcendentaals, maar een enorme destructieve kracht, een collectieve bedreiging die iedereen om je heen zal wegvagen, formaat kernraket. Jij ziet het, maar de anderen nog niet helemaal.

Je schreeuwt het van de daken, maar de meeste mensen hebben het te druk met andere dingen. Behalve een paar medestanders, die al gauw naast jou op het dak staan met een groot spandoek, waarmee je echter niet eens de krant haalt. (Te weinig drama voor de spektakelmedia.)

Er kijken nu wel mensen omhoog en steeds meer mensen zwaaien je sympathiek toe, maar het schiet niet echt op. Ondertussen wint het Kwaad terrein.

‘Jouw comfortabele leven kan niet gewoon doorgaan terwijl het Kwaad wint’

Het raakt je in de kern van je wezen. Het is een kwestie van principe, van morele plicht: je móet dit Kwaad wel bestrijden, desnoods ten koste van jezelf. Jouw comfortabele leven kan niet gewoon doorgaan terwijl het Kwaad wint. Je begrijpt maar niet waarom er niet meer mensen samen mét jou op dat dak staan. Je schreeuwt wat naar beneden, maar op straat horen ze maar de helft.

Je vermoedt dat de andere helft uit een duistere propagandamachine komt. Misschien zijn een deel van die mensen daar beneden wel agenten van het Kwaad.

Je moet wat anders bedenken. Van een beetje op een dak staan, heeft niemand last. Je moet hinder veroorzaken, iets dat wél op het journaal komt. Je bedenkt dat je die mensen daar beneden uiteenvallen in agenten van het Kwaad, goede mensen en berekenende opportunisten. De opportunisten kan je de goede kant opsturen door te zorgen dat hun rekening anders wordt: je verhoogt de kost van een verkeerde beslissing. Je gooit voorzichtig wat stenen naar beneden als ze de verkeerde kant op gaan – niet op hen, maar op hun decadente dure auto.

De goede mensen halen hun wenkbrauwen op, maar tegen het absolute Kwaad is alles geoorloofd. Waarom helpen die goede mensen je niet wat meer? Zijn het eigenlijk wel echt goede mensen? Je schreeuwt ze wat verwensingen toe, aangemoedigd door de andere dakbewoners.

En ondertussen woekert het Kwaad verder.

Lees alle columns van Willem Halffman