Gaandeweg deze week begon ik me wel af te vragen of ik dit nou echt zo leuk vind. Of ik echt wel zo goed voorbereid was als ik dacht. Of het vele lopen, naar mijn werk en op de Camino, wel genoeg was geweest. Kortom, ik vroeg me af waar ik aan begonnen was. Want ik had zere voeten, zere spieren, en meer ongemak.

Maar geheel tegen mijn karakter in blijk ik als het erop aankomt dus wel een doorzetter te zijn – en zo kwam ik vrijdag, moe maar dolgelukkig ‘gewoon’ over de streep. Kruisje twee hangt netjes naast kruisje één, en van deze kan niemand zeggen dat het geen échte vierdaagse was. 160 kilometer in vier dagen, het is best een eindje.

En het was anders dan vorig jaar. Veel beter weer – geen extreme hitte en geen wolkbreuken – en niet in mijn eentje, want mijn kaartvriend Arjan had de stoute wandelschoenen aangetrokken en besloten gezamenlijk te lopen. Het was zijn eerste keer, en door zijn ogen zag ik weer wat het betekent om voor het eerst te lopen. Al beleefde ik zelf ook grotendeels dezelfde sensatie als vorig jaar. Het heeft namelijk wel wat om vier dagen allerlei versnaperingen toegestopt te krijgen (leve de uitvinder van de watermeloen!) en vooral toegejuicht te worden, zelfs voor zoiets basaals als een wandeling door en rond Nijmegen.

Maar, had ik het geromantiseerd? Zeker wel. Het viel me zwaarder dan in mijn herinnering, er lagen voor mijn gevoel veel meer kilometers tussen start en finish en mijn voeten hadden er meer moeite mee dan ik had verwacht.

Maar doe ik volgend jaar weer mee? Jazeker! Buiten het feit dat ik twee kilo ben afgevallen (ik blijk niet veel honger te hebben op zo’n wandeldag) heb ik nog 51 weken om mijn vierdaagsebeeld weer om te vormen tot een walk in the park. En daarnaast wil ik natuurlijk ook de VOX-redactie de kans niet ontnemen om in ieder geval één keer een ‘hup pH-neutraal spandoek’ op de loopbrug over de Heyendaalseweg op te hangen…