In De Stem van Van der Heiden geeft parlementair historicus Peter van der Heiden commentaar op actuele politieke gebeurtenissen. Vandaag: Broedermoord. Je zult maar lid zijn van GroenLinks dezer dagen. Jarenlang heb je jezelf kunnen voorhouden dat je, door simpelweg maandelijks een bescheiden bedrag af te dragen, het linkse geweten van Nederland was. ‘Linksmensen’ worden ze genoemd op GeenStijl, liefst nog met ‘sch’, om maar aan te geven hoe archaïsch het clubje is. Goed tot op het bot. Vóór cultuur, vóór multiculti, vóór het milieu, vóór menselijkheid. Kortom: goed na de oorlog. De betere mens. Totdat iemand uit de grachtengordel bedacht dat het tijd was om verantwoordelijkheid te dragen. Kunduz En dus ging GroenLinks akkoord met de heus niet militaire uitzending naar Kunduz; in goed vaderlandse eufemistische traditie (herinneren we ons de ‘politionele acties’ nog – een mooie omschrijving voor de koloniale oorlogen in Indonesië) tot ‘civiele politietrainingsmissie’ omgedoopt, hoewel voor 90 procent bestaande uit Defensiepersoneel. En was de partijtop er als de kippen bij om de scherven van het PVV-Catshuisakkoord op te vegen en te lijmen tot het Kunduzakkoord – dat vanwege de slechte ervaring van GroenLinks met de Afghaanse provincie schielijk Lenteakkoord of vijfpartijenakkoord moest heten. Macht Het blijkt maar weer eens: verantwoordelijkheid nemen betekent macht uitoefenen en macht corrumpeert. Nihil novum sub sole mio, om mijn voormalige baas maar eens te citeren. Maar zelden hebben we het in al zijn bizarre pracht mogen aanschouwen: dat bij GroenLinks, de hoeders van de medemenselijkheid, een zittend Kamerlid publiekelijk aan de schandpaal wordt genageld wanneer hij de euvele moed heeft het partijleiderschap te ambiëren. Plotseling wordt pijnlijk duidelijk dat niet alleen de lievige bomenknuffelaars van de PPR en de gebroken geweertjes van de PSP aan de basis van deze partij stonden, maar ook de gestaalde kaders van de CPN, die nog lang nadat Chroetsjov de misdaden van zijn voorganger had geopenbaard, verkondigden dat dat helemaal niet waar was en dat Stalin de tofste peer ever was. Traditie Via karaktermoord naar broedermoord – het is een mooie communistische traditie, maar wel een die zich moeizaam verhoudt met het zelfverkozen etiket van meest democratische partij van Nederland. Het werd nog overtroffen door de uitspraak van Jolande Sap dit weekeinde dat zij zich terugtrekt van de lijst als zij geen lijsttrekker wordt. GroenLinksers, neem de uitdaging op. Onder Dibi zal jullie club vast democratischer worden. Veel minder is in ieder geval onmogelijk. Foto: Roel Wijnants, Creative Commons