Nadat Maxime Verhagen Nederland in het meest infantiele kabinet ooit had gerommeld was zelfs voor het CDA de maat vol: het CDA heeft een (nieuwe) leider nodig. Exit Verhagen. Een verkiezingsstrijd om het lijsttrekkerschap zal een nieuwe partijleider opleveren, hoewel sommige kandidaten zich liever in de achterkamertjes tot lijsttrekker hadden gelikt. Bij een volwassen democratische partij bepalen de leden wie het nieuwe gezicht wordt. Zo hoort het. Dat Henk Bleker met zijn kandidatuur zijn partij verder openlijk voor aap zet is natuurlijk een vermakelijke bijkomstigheid, dat kan er na 1,5 jaar PVV-rancune uit CDA-monden nog wel bij. De commissie die de Nijmeegse Harry Wesselink afkeurde (ze hadden zijn bijbeldikke archief vast niet goed gelezen) zag blijkbaar geen bezwaar. Verhagen gooit naar eigen zeggen de handdoek in de ring omdat hij onvoldoende gemotiveerd zou zijn om nog de volle vier jaar vol te maken. Dat vind ik een goed argument. Ik vond het erg jammer dat Femke Halsema kort na naar herverkiezing in 2010 besloot haar Kamerlidmaatschap te beëindigen. Ik begrijp aan de andere kant hartstikke goed dat ze het fractievoorzitterschap wilde stopzetten. Dat had ze inmiddels een tijd gedaan en nadat de onderhandelingen voor een beter kabinet in 2010 tot haar teleurstelling strandden is het overdragen van het leiderschap over je fractie aan een nieuw gezicht een begrijpelijke consequentie. Maar zou Halsema’s overweging te stoppen niet stiekem dezelfde zijn geweest als die van Verhagen? De ‘onmogelijkheid’ om een stap terug te doen in de politiek? Openlijk van leider een stap terug te doen tot gewoon Kamerlid? In de media worden dergelijke politici al snel ‘beschadigd’ verklaard. Ik vind dat de grootste onzin. In de top van het bedrijfsleven gaat dit ook te vaak verkeerd, maar in een geoliede organisatie zouden mensen moeten kunnen promoveren en een stap terug kunnen nemen zodat iedereen altijd op de meest geschikte plaats zit. Toen Jan Marijnissen het stokje bij de SP doorgaf aan Agnes kant bleef hij wel in de kamer actief. Hoewel iedereen vreesde voor grote bemoeizucht – op dat moment heerste een beeld van een dictatoriaal Marijnissen-regime binnen de SP – hield Marijnissen zich over het algemeen op de achtergrond en liet Kant het belangrijkste gezicht van de partij bepalen. Helaas bleek Kant niet de gedroomde SP-voorvrouw en al snel maakte ze plaats voor de gezellige loebas Emile Roemer. Omdat het aftreden van Kant ook gepaard ging met een mental breakdown was haar vertrek misschien onvermijdelijk, maar laat gezegd zijn dat het parlement daarmee ook een van haar meest vakkundige zorgwoordvoerders ooit verloor. Na eerst de PvdA en nu het CDA is er ook binnen GroenLinks een grote kans op verkiezingen om de nieuwe lijsttrekker. Daar verheug ik mij op! Hoewel ik veel bewondering heb voor het resultaat dat Jolande Sap uitonderhandelde in het lenteakkoord, vind ik het niet onvoorstelbaar dat er een nog meer charismatische kandidaat opstaat voor het lijsttrekkerschap. Of Tofik Dibi die persoon is zal blijken. Meer keuze lijkt me hier in ieder geval beter. Wel hoop ik het volgende: de afgelopen jaren heeft Sap zich als een hele sterke econome binnen de fractie gepresenteerd. Mochten de GroenLinks-leden besluiten dat een andere kandidaat het verhaal bij de verkiezingen met meer oprecht enthousiasme kan ventileren, dan hoop ik dat Sap als econome in de fractie blijft. Het plezier waarmee ze stelt de strijd aan te gaan wekt wat dat betreft vertrouwen. Politici die zichzelf beschadigd zien als ze een stapje terug moeten doen voor een groter belang zitten volgens mij niet op hun plek in het parlement. In het Nederlands parlement behoor je het landsbelang te verdedigen, je eigen imago pimp je maar lekker op Facebook.