Kent u het “Stanford Marshmallow Experiment”? Het is een oud psychologisch testje dat vaak is uitgevoerd. Sommige uitvoeringen daarvan zijn schitterend om te bekijken. Het concept is eenvoudig: een jong kind, categorie basisschool, wordt op een stoel voor een tafel gezet in een lege ruimte. Op die tafel wordt een schoteltje met een enkele marshmallow gezet. Het kind wordt beloofd dat als het de marshmallow niet opeet, het als de begeleider terugkomt er één extra krijgt.

De begeleider gaat weg en laat een kind in de lege ruimte achter.

Twee marshmallows. Niiiiice.

Zou die tweede net zo groot zijn als deze?

Wat ziet dit spekje er lekker uit.

Hmmm.

Straks heb ik er twee.

Hoe zou hij ruiken? Oehhhh… Yes yes yes!

Nog even geduld…

Ik neem een klein likje, dat mag vast wel.

Poedersuiker met spekjessmaak! Whahaaaa niiiiiiice!

…

Arrrggggg! Moet… Weerstaan…

Een heeeeeel klein hapje dan. Van de onderkant.

ARWWWW LEKKERRRRRR!!!

Komt ‘ie nou nog eens terug?

Pliiiiieeeees?

Ik neem nog een heel klein…

arrgg nee!!!! MOET… MARSHMALLOW… ARGGG *HAP* *OMNOMNOM*

 

Voelt u mee? Ik wel hoor! Aiaiai!

Afgelopen week is, na een voorbereiding van het onderzoek van bijna 2 jaar, eindelijk het onderzoeksprogramma eindberging radioactief afval (OPERA) van start gegaan. Dit programma zal vijf jaar duren en onderzoeken hoe de langetermijn berging van radioactief afval in Nederland zal plaatsvinden. Al decennialang wordt er in Nederland gevaarlijk radioactief afval geproduceerd. Dit afval is nog vele duizenden jaren zo radioactief dat het veilig opgeborgen moet worden. Vreemd genoeg is er sinds de productie nog geen structurele oplossing voor dit afvalprobleem. Alleen voor de eerste honderd jaar is hier een (relatief dure) tijdelijke opslag voor geregeld, maar daarna? Niemand weet nog wat we er daarna mee gaan doen. Beproefde veilige langdurige opslagmethodes zijn er niet.

Toch vreemd. Maxime Verhagen heeft het al op een akkoordje gegooid met een handvol investeerders die in Nederland een tweede kerncentrale gaan bouwen, maar hoe we de komende generaties gaan beschermen tegen het radioactieve afval van onze stroomvoorziening is nog erg onzeker. Is dat een logische volgorde bij het maken van zulke veelomvattende plannen?

De meeste kids uit het experiment konden niet wachten en vielen ten prooi aan de hebzucht. Van de enkeling die de verleiding van de kortetermijnwinst weerstond zou later blijken dat hij/zij het verder schopte in onderwijs en carrière.

Maar Verhagen hoeft de afweging niet zorgvuldig te maken. Dat een mens, laat staan de overheid, onmogelijk in staat is om voor vele eeuwen vooruit plannen te maken is niet relevant. Als er nu een lekker spekje op je bord ligt, waarom dan wachten tot je weet wat de consequenties van het opeten zijn? De ware prijs die ons nageslacht ervoor betaalt zullen we waarschijnlijk nooit weten.

Fijne vakantie iedereen!

 

En overigens blijf ik van mening dat de Radboud Universiteit niets hoeft te verbergen en nieuws niet achter slot en grendel hoort.