Enkele van de meest interessante maanden van mijn studie heb ik vertraagd in dienst van Studentenvakbond AKKU. Dat is geen geheim. In mijn eerste studiejaar werd ik lid en ik bleef dat de eerste 2,5 jaar passief. Enige tijd geleden vroeg ik aan oud AKKU-bestuurder Matthijs Witkam waarom hij eigenlijk ooit lid werd van de studentenvakbond. Treffender dan hij toen deed, kan ik het niet formuleren: ‘Als je voor een paar euro per jaar lid kunt zijn van een organisatie die opkomt voor studentenbelangen die jij ook belangrijk vindt, dan steun je zo’n organisatie met een lidmaatschap’. En zo is het. AKKU is na de eeuwwisseling best veranderd. Waar het in de jaren ’80 en ’90 nog een uitgesproken linkse organisatie was, is AKKU de afgelopen tien jaar professioneler en politiek neutraler geworden om veel van dezelfde belangen voor een nog grotere groep studenten te behartigen. Om van het pluizige imago af te komen moest er wel één en ander gebeuren. De mascotte, de pindaman, moest worden opgeknoopt aan een hoge boom, het oude ‘comics’ font maakte plaats voor het huidige strakkere, zakelijkere lettertype en tijdens studentenraad-campagnes werd het speelse pluizige stoepkrijt verbannen. De metamorfose lijkt haar vruchten te hebben afgeworpen. Van Karpe Noktum tot Carolus Magnus, van bèta- tot rechtenstudent, op veel plaatsen vind je tegenwoordig actieve AKKU-ers. De politieke kleur van de leden is een stuk diverser geworden dan die van de anarchisten die AKKU begin tachtiger jaren oprichtten. Terwijl de populariteit van de studentenvakbond en haar werkgroepen stevig toenam, hield studentenraadsfractie SIAM zichzelf nog enkele jaren in leven – als we een kasplantje tenminste als levend beschouwen – door AKKUraatd onterecht als linkse anti-verenigingen partij te framen. Wat dat betreft is er weinig veranderd. Ook de nieuwe studentenraadfractie ASAP noemde bij haar oprichting uitdrukkelijk dit achterhaalde beeld van AKKU en AKKUraatd. Als je tegenwoordig bij Bart Smit een verse Barbiepop wil afrekenen, loop je een groot risico bij de kassa in de rij te staan achter studenten van SIAM, ASAP en zelfs Carolus Magnus die een bakje stoepkrijt kopen. Want tijdens studentenraadsverkiezingen en intro’s zijn de stoeptegels tegenwoordig hun territorium. Is stoepkrijt niet langer voor pluizige hippies, of is er meer veranderd de afgelopen jaren?