Er valt niet zo veel te zien als je naar een literair optreden gaat. Geen lasers, geen rookmachine, geen uitdagende kostuums. En ook geen danspassen. Ik probeer het er allemaal bij te fantaseren, maar dat lukt me niet. Ik merk dat mijn zintuigen zijn verwend door IMAX-bioscopen en 3D-televisies en ik raak een beetje in paniek. Wat moet ik godsnaam (sorry, God) hier nu over schrijven? Ik sluit mijn ogen.

Met mijn ogen dicht maak ik kennis met de gehandicapte zus van Willem Claassen, die haar lover Ferry dumpt. Voor haar familie, en voor de baby die nog komt. Met Dani, het personage uit de nieuwe bundel van Dennis Gaens, die danst omdat ze niet anders kan. Omdat ze anders gek wordt. En gek wordt ze. En met Frenkie uit het verhaal van Hanneke Hendrix, die zijn relatie met Marie redt door de woestijn in te lopen. Allemaal overtuigen ze in de film in mijn hoofd. En dat zonder Dolby Surround Sound of Special Effects. Tussendoor open ik mijn ogen en zie hoe Dennis lacht als Willem zich verspreekt. Of hoe Hanneke aantekeningen maakt wanneer een zin niet helemaal lekker loopt. Het stuk dat ze met ons deelt is nog vers van de pen. Het geeft het gevoel dat we met vrienden zijn. En de chemie tussen de schrijvers werkt aanstekelijk op mij en het publiek. We lachen mee met Dennis om Willem, helpen Hanneke aan een nieuwe naam voor Marie, wiens naamgenoot acteert in haar roman De Verjaardagen. Als ik mijn ogen weer sluit, eet ik taart op het feestje ter ere van Dani’s thuiskomst. Ze komt uit de kliniek. Ik zie hoe ze haar cadeaus opent en fuckin’ sokken krijgt. Hoe Marie Frenkies arm streelt als hij bijkomt in een ziekenhuis in Griekenland. Hoe alles goed komt. Zie voor me hoe Willem een kippenkontje maakt op de arm van Elske als ze lopen door de stad, en hij vertelt hoe hij dat altijd bij zijn oma deed. En hoe hij uitkijkt om zelf gerimpeld vel te hebben. Ik kijk met hem mee. Als het optreden in de Rode Laars is afgelopen is en de schrijvers buigen, realiseer ik me dat dit kunst is in zijn puurste vorm. Verhalen vertellen. Slechts woorden op een wit vel papier, een stem die ze overbrengt. Niets meer, niets minder. Geen lasers, geen rookmachine, geen uitdagende kostuums. En ook geen danspassen. Alhoewel, een kampvuur was op zijn plaats geweest. / Joep aan den Boom Dennis Gaens, Hanneke Hendrix en Willem Claassen treden samen op als de literaire formatie Het Oude Zwart. Hanneke debuteerde recentelijk met haar roman De Verjaardagen, Willem vorig jaar met zijn roman Park. Dennis publiceerde vorige week zijn tweede bundel, Schering en Inslag.