Bij zijn afscheid werd Pepijn Oomen het ‘oliemannetje’ van de Radboud Universiteit genoemd. Een goede omschrijving, vindt hij zelf ook. In zijn werk probeerde hij een brug te vormen tussen medezeggenschap en bestuur. En dat was hard nodig, want Oomen zag het wantrouwen tussen die twee de laatste jaren groeien.

Het voelt een beetje alsof hij het heeft uitgemaakt, geeft Oomen meteen toe. 28 jaar lang liep hij rond op de Radboud Universiteit. Eerst als student, vanaf 2005 als medewerker. Daar is nu een eind aan gekomen: de griffier van het college van bestuur stapt in maart over naar Tilburg, waar hij ongeveer hetzelfde werk gaat doen. ‘Alleen noemen ze het daar bestuurssecretaris.’

Er is nog een verschil, vertelt Oomen. In Tilburg komt hij terecht in een team van vier medewerkers, die samen verantwoordelijk zijn voor het werk dat Oomen in Nijmegen in zijn eentje deed. In zijn nieuwe baan hoopt hij veel meer toe te komen aan het geven van inhoudelijk beleidsadvies aan het college van bestuur. Op de Nijmeegse campus was het toch vaak rennen van de ene naar de andere vergadering.

‘Ik ben verknocht aan deze instelling’

Zijn functie in Nijmegen trok een behoorlijke wissel op zijn privéleven, vertelt Oomen. ‘Op mijn vrije dagen en in de avonden was ik vaak nog aan het werk. Ik wilde het niet op mijn geweten hebben dat het college niet genoeg geëquipeerd was om zijn werk goed te doen. Zo zit ik gewoon in elkaar.’ Zijn vrouw keek hem regelmatig schuin aan als hij weer eens ’s avonds de iPad pakte om nog een mailtje te sturen.

Hij had in Nijmegen graag een team willen opzetten dat het college zou bijstaan met raad en daad, zoals ze in Tilburg hebben. ‘Dat heb ik een paar keer aangekaart, maar het kwam er helaas niet van. Het werd daarom tijd om verder te kijken.’

Echte Radboudiaan

Dat is een hele stap voor iemand die zichzelf ‘een echte Radboudiaan’ noemt. ‘Ik ben verknocht aan deze instelling.’ Hoe veel er ook is veranderd de afgelopen drie decennia, voor Oomen bleef het gevoel van de universiteit hetzelfde. ‘Dat zit in de identiteit. De betrokkenheid van de mensen met elkaar en de wereld.’

Tot 2017 werkte Oomen als ambtelijk secretaris van de centrale medezeggenschap. Daarna ging hij aan de slag als griffier voor het college van bestuur. ‘Een toenmalig lid van de ondernemingsraad grapte toen dat ik was overgelopen naar the dark side.’

Voor Oomen voelde dat niet zo. Door zijn jarenlange werk voor de medezeggenschap kon hij een perfecte brugfunctie vervullen tussen UGV en bestuur. Tijdens zijn afscheid, vorige week, werd hij het oliemannetje van de universiteit genoemd. ‘Ik kon met beide partijen in gesprek en probeerde altijd wederzijds begrip te creëren.’

Geschil

Dat was de afgelopen jaren hard nodig. Tijdens de coronacrisis was de UGV bijvoorbeeld mordicus tegen de inzet van ‘spieksoftware’ Proctorio. Het leidde tot een geschil. En recenter wilde de medezeggenschap niet verder met Han van Krieken, nadat de Gelderlander een klacht tegen de oud-rector had geopenbaard wegens seksuele intimidatie.

Dat waren excessen, maar ook in bredere zin is de overlegcultuur veranderd, stelt Oomen. ‘Het college is veel opener geworden richting medezeggenschap. Het is een gekke tegenstrijdigheid, maar daardoor is het wantrouwen juist toegenomen.’

‘Ik heb geen plan. Wie weet wat de toekomst brengt’

Hoe dat komt? Volgens Oomen neemt het college veel meer dan vroeger de houding aan dat er over alles gediscussieerd mag worden. De UGV ziet daardoor haar kans schoon om het college op de kleinste details door te zagen. ‘En dan komt er een moment dat het college het antwoord schuldig is. Dat wekt de indruk dat het college niet in control is.’

De oplossing ligt volgens Oomen niet in de terugkeer naar de oude bestuurscultuur. Veel belangrijker is het om het vertrouwen in elkaar weer te herwinnen. Dan kan de medezeggenschap zich weer richten op de hoofdlijnen van beleid, waar de medezeggenschap voor bedoeld is.

Bij die transitie moet de universiteit het zonder haar oliemannetje doen. Maar of dat voorgoed is? ‘Ik heb geen plan, maar ik zou dit geen definitief afscheid willen noemen. Wie weet wat de toekomst brengt.’