De toezegging van de opleidingen om alle bachelorstudenten vanaf dit jaar minimaal vijftien ‘contacturen’ aan te bieden, wordt bijna overal waargemaakt. Dit blijkt uit een peiling onder dertig studenten. ‘Meteen vanaf het begin zijn we vol aan de bak gegaan.’ Vijftien contacturen per week. Dat is de belofte van de universiteit om de uitval onder studenten te verminderen. Eerstejaars genoten die uren al een paar jaar, sinds dit jaar zijn ook alle programma’s  van tweede- en derdejaars geïntensiveerd. In het voorjaar moesten docenten alle zeilen bijzetten om de beloofde extra uren te realiseren. Nu kunnen we nagaan: is het gelukt? Krijgen de studenten de uren die zijn beloofd? En zijn het geen zinloze ‘ophokuren’ geworden, waarvoor de studentenfracties vreesden? In drie kantines is gisteren aan dertig studenten gevraagd hun agenda’s te openen. De studenten van de medische studies en de bèta-opleidingen zijn overgeslagen, want deze opleidingen kennen al sinds jaar en dag meer dan voldoende contacturen. Het nieuwe beleid van de universiteit geldt met name voor de studies in de alfa- en gammaclusters. De plannenmakers kunnen tevreden zijn: van de dertig studenten genieten er 24 vijftien of meer contacturen. Zes studenten zitten eronder: twee met veertien uur per week, drie noteren twaalf uur in hun rooster en één student negen uur. En die laatste is een uitzondering, omdat ze als vierdejaars inhaalvakken volgt en geen ‘gewoon’ rooster doorloopt. Een derdejaars student pedagogiek en onderwijskunde, met twaalf contacturen, klaagt over het onderwijsprogramma. ‘We krijgen veel te weinig aangeboden, en dan alleen nog in de vorm van hoorcolleges. Het is allemaal  te gemakkelijk. Eén docent laat alleen maar sheets zien, en sommige informatie krijgen we bovendien dubbel: vertellen ze in twee colleges hetzelfde.’ Bij notarieel recht laten twee studenten twaalf contacturen optekenen. Binnenkort komt er een hoorcollege bij, dus dan is ook daar de vijftien uur nabij. ‘Het is wel goed zo’, zegt Kevin van Kaathoven over de twaalf contacturen. De drie werkgroepen die vanwege de intensivering aan het programma zijn toegevoegd, ervaart hij als zinvol. ‘Maar ik vind dat die werkcolleges vrijwillig moeten zijn. We zitten hier wél op een universiteit.’ Een studie- en jaargenoot vertelt graag meer uren te hebben, al heeft ze geen idee hoe die ingevuld moeten worden. ‘Te weinig’ Eline de Jong studeerde vorig jaar nog natuurkunde en is nu geswitcht naar bedrijfskunde, met zestien contacturen keurig aan de maat, maar voor haar ‘veel te weinig’. Bovendien laten de opdrachten regelmatig te wensen over. ‘Dan zegt de docent: “Lees dit boek voor het tentamen”, en dan heeft die kennelijk niet door dat het lezen ervan helemaal niet nodig is om het vak te halen. Ze zouden beter gerichte opdrachten moeten verzinnen.’ En zijn de extra uren ‘ophokuren’ geworden, wat studenten vreesden toen het beleid vorig jaar werd afgekondigd? Nee. Zinvolle uren, luidt het links en recht. Een derdejaars bedrijfskunde laat optekenen dat hij ‘vanaf het begin vol aan de bak moest’. Van de dertig ondervraagde studenten zijn er slechts vier met klachten. Marije Daems, zelf vierdejaars bedrijfskunde, hoort van studenten die het reguliere derde jaar volgen dat de vertwijfeling bij sommige vakken toeslaat. ‘Die vragen zich af: “Wat zit ik hier te doen? En het lijk erop dat sommige docenten zelf ook niet weten wat ze ermee aanmoeten.” Een tweedejaars pedagogische wetenschappen klaagt over de werkgroep beroepsvaardigheden. ‘Totaal niet nuttig. Ik denk voortdurend bij dit vak: Wat doe ik hier? En er zijn wat colleges waarbij het lijkt alsof de docent de tijd vol moet praten.’ Een groepje schakelstudenten bij geschiedenis, die het tweede en derde jaar tegelijk volgt, klaagt over het nut van bepaalde opdrachten. ‘Soms krijgen we de indruk dat het grote aantal werkcolleges voor de vakgroep een experiment is. De invulling is nog rommelig.’ / Paul van den Broek, met medewerking van Bregje Cobussen en Lydia van Aert. Foto: bw14 – Creative Commons