Welke geneugten moet je als internationale student in Nijmegen zeker proeven? Wat moet je gedaan, gegeten, gezien, beklommen hebben? Ter ere van onze internationale Vox – vandaag in de bakken – zoekt verslaggever Joep het deze week samen met Erasmusstudenten Fanny en Natali uit. Ik heb het niet zo op kerken en de dames geloof ik ook niet. We zijn geen van alle religieus en staan met onze beide benen op de grond. Toch gaan we het voor vandaag hogerop zoeken. De dames en ik, Alice is inmiddels vervangen door Fanny – Franse studente Nederland en Duits, beklimmen de St. Stevenstoren. Spannend. Blijkt. We worden begroet door een vroegbejaarde vrijwilligster die ons meerdere malen op het hart drukt dat zonder haar, en alle andere vrijwilligers natuurlijk, de toren niet toegankelijk zou zijn (als we vertrekken roept ze het ons ook nog een keer voor de zekerheid na). Toewijding en hard werk maken onze klim mede mogelijk. We knikken beleefd en lachen als we de hoek om zijn. Nee, wij hebben inderdaad geen respect voor vroegbejaarde vrijwilligsters, wij zijn tuig. Atheïstisch tuig. Voor het luttele bedrag van vier euro mogen wij de reis naar boven maken. De toren stamt uit 1310 en is sinds dat jaar al drie keer in de fik gevlogen. Vandaar dat alleen het onderste gedeelte nog origineel is en dat in het bovenste gedeelte van de kerktoren het houtwerk vervangen is door beton. Vertalen hoef ik deze informatie niet want Fanny spreekt vloeiend Nederlands met een Frans accent. Halverwege de klim begint Natali zwaar te ademen als ze vanuit een torenraam naar de stad kijkt die beneden ons ligt. Ze heeft hoogtevrees en besluit aan de hand van Fanny verder te lopen. Dat ik zelf een lichte vorm van hoogtevrees heb probeer ik te verbergen. ‘Are you also afraid of heights? You look a little bit weird’, vraagt Fanny als ik toch ook een beetje benauwd kijk. ‘No, no’, antwoord ik, ‘well a little’, geef ik uiteindelijk naar boven toe. Ze lacht en zonder handje klim ik naar boven. Op de top van de St. Stevenstoren is het uitzicht geweldig. ‘Look,there is the little lake, I told you about’, wijst Natali. De dames kletsen over plekjes waar ze geweest zijn en waar ze nog naar toe willen. Van Natali’s hoogtevrees is niets meer te merken. En ik voel mezelf eigenlijk ook wel op mijn gemak. Voor een paar seconden – die minuten duren – komt het Waalstrandmomentje terug, en staren we alle drie in gedachten over de stad. ‘It’s so nice and quiet up here’, zeg ik, ‘I feel at peace.’ Natali en Fanny knikken instemmend. Op dat zelfde moment slaat de klok vier uur. We kijken elkaar lachend aan en besluiten terug naar beneden te lopen. Met onze beide benen richting de vaste grond. / Joep aan den Boom