Vrouwenlichamen in onmogelijke posities, half verborgen onder karton of achter het behang. Vox-recensent Joep aan den Boom voelde zich Alice in Wonderland bij de expositie van Isabelle Wenzel. ‘For the record: ik ben niet onder invloed.’ Ik loop door een vervallen herenhuis of in een oude loods, ik weet het niet helemaal zeker, het zou zomaar ook een schuur of een kelder kunnen zijn. Voor de muren hangen verschillende gekleurde gordijnen (er zijn geen ramen) en in de plassen regenwater zie ik steeds een schim waarvan ik denk dat het mijn spiegelbeeld is. Of ik droom of wakker ben weet ik ook niet. For the record: ik ben niet onder invloed. Er liggen plat gevouwen kartonnen dozen op stukken afgescheurd tapijt en in elke kamer die ik betreed zie ik een soort van sculptuur van een lichaam. De lichamen figureren in een acrobatische compositie met hun omgeving. Ik zie een vrouw achterover hangen en haar hoofd verdwijnen in het vaalgroene behang. Een andere vrouw heeft een kantonnendoosconstructie (een beter woord wist ik niet) over zich heen en alleen haar benen komen er onderuit. Ze is net een tafel. Ik wil aan de figuren vragen waarom ze dat doen maar ze praten niet. De beelden fascineren me. Het voelt alsof ik terug in de tijd ben gereisd en me bevind in een wereld die iets weg heeft van die van fotografe Francesca Woodman. Helaas bestaat er geen tijdmachine en heb ik ook geen tijdreissuperpowers, dus dat is niet het geval. Waar ben ik dan wel beland? Anti-climax: in de centrale hal van het Gymnasion. Als Alice in Wonderland bekijk ik met open mond en met grote ogen (ik draag geen haarband en ook geen jurkje) de foto’s aan de muur. Ik wil weten waarom de vrouwen zó op de foto’s staan. Waarom wringen ze zichzelf in onmogelijke posities? Waarom hebben ze zich laten transformeren tot objecten? Waarom nemen ze haast anatomisch incorrecte houdingen aan. En waarom, waarom, kijken ze mij niet aan? De persoon die hier antwoord op kan geven is Isabelle Wenzel. De fotografe is zelf ooit opgeleid tot acrobate en in haar werk speelt de fysieke vorm van het menselijk lichaam een belangrijke rol. Ze confronteert de kijker met zichzelf. We leven in een wereld waarin we proberen te voldoen aan onmogelijke ideaalbeelden. In haar foto’s laat ze (elementen van) het lichaam functioneren als standbeeld, en door het weghalen van enige emotie (het gezicht) wordt het slechts een kunstobject. Terug in de ‘normale’ wereld droom ik nog een beetje. In gedachten loop ik het Gymnasion uit en vraag me af waar eigenlijk het schakelaartje op de foto met de lampenkap zat. Of was het een vrouw die ondersteboven haar rok van haar enkels tot haar middel droeg? / Joep aan den Boom Foto-expositie van Cultuur op de Campus. Isabelle Wenzel. Centrale hal Gymnasion. Tot eind maart.