Afgelopen donderdag werd in een mudvolle Academiezaal de eerste tranche Interdisciplinaire Honours Academy-bullen nieuwe stijl uitgereikt. Het is vanaf begin dit collegejaar niet meer voldoende om vier cursussen te absolveren waarin je over de muurtjes van het eigen vakgebied leert heenkijken – variërend van Ybo Buruma’s onvolprezen Slechte mensen tot en met Je bent wat je eet! van steller dezes. Nee, studenten moeten sindsdien ook in zogeheten denktanks aan de slag voor en in de slag met ‘maatschappelijke organisaties’.

Op het eerste oog een beetje vreemd voor een universiteitsbrede, dus rijkgeschakeerde Academy, die alleen toegankelijk is voor extra gemotiveerde bachelor-studenten van alle faculteiten die de universiteit rijk is. Zitten het gerenommeerde ingenieursbureau Royal Haskoning BV of Het Voedingscentrum werkelijk te wachten op broekies die bezig zijn met iets dat ‘leuk, uitdagend, verrassend, creatief en persoonlijk’ heet te zijn?

Om het dicht bij mijn gezellige studentenhuisje met achttien hyperactieve inwoners te houden: het valt inderdaad te bezien of Het Voedingscentrum daadwerkelijk alle adviezen overneemt voor de in rap tempo richting hyperobese Westerling hollende Turken en Marokkanen.

Desalniettemin zal de strak gepresenteerde mix van wetenschappelijke inzichten onze opdrachtgever aan het denken zetten. De biologen hebben uitgevogeld wat de state of the art science is van de wel zeer wonderlijke dieetwoede die over ons heen raast. De psychologen hebben gekeken naar welke mechanismen er tussen de oren werkzaam zijn als het gaat om volproppen. Ben je een externe eter, die reageert op de geur van vers brood? Of ben je een emotie-eter, die zijn ongenoegen wegvreet? En, uiteraard, hoe zit het met de culturele dimensie?

En als je dat allemaal hebt uitgevogeld: hoe ga je het overeetprobleem bij de doelgroep vervolgens te lijf? Een stoplichtensysteem (rood bij onverzadigd vet en groen bij vezelrijk)? Nog meer ludieke massamediale campagnes? Wat zijn de juridische en politieke beperkingen?

De belangrijkste conclusies: stop de postbus-51-geest, maak je gezonde punt, indachtig de sociale netwerktheorie, gesproken, via de imam, Ahmed Aboutaleb of desnoods Ali B. En spreek de betreffende doelgroep aan in de moerstaal, dat werkt. Waarom doen we in NL zo moeilijk, terwijl je in NY in 162 talen met de overheid kunt communiceren?

Zoals historisch pedagoog Peter Baggen in zijn Nijmeegse proefschrift in de jaren negentig al optekende: brede kennis heeft alleen nut als je deze op een specifiek onderwerp weet toe te passen. De interdisciplinaire groothoeklens is mooi. Maar zorg ook voor dieptescherpte.