Ieder aanbod schept zijn eigen vraag, leerde ik ooit, en dat lijkt zeker te gelden voor waarschuwingscodes. Natuurlijk, vroeger sneeuwde of stormde het ook wel eens, maar dan heette het ‘slecht weer’. En als het bar en boos was, dan heette het ‘erg slecht weer’. Afhankelijk van de precieze omstandigheden (ingesneeuwd, ijzel op de straten, harde wind) ging je wel of niet naar buiten. Kwestie van nadenken. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat dat anders ging gedurende de gehele evolutie. Holenmens stak hoofd buiten hol en ging naar buiten als de omstandigheden dat toelieten; deed dat niet als het niet kon. Dan bleef holenmens binnen. Daar was geen code voor nodig.

Nu zou het best zo kunnen zijn dat mijn genetische verwantschap met de holenmens nog wat groter is dan die van de gemiddelde andere Radboudiaan (of eigenlijk wie dan ook), maar ik verbaas me telkens weer over de massale afhankelijkheid die we hebben van de waarschuwingen. Code oranje – dat wordt oppassen. Met code rood ben je al zo’n beetje te laat, dan is de mensheid al bijna uitgeroeid. Alleen code geel lijkt nog wel te doen – behalve bij sneeuw dan, want dan moet je geel juist mijden.

Al twee keer hadden we code rood deze winter. Vorige week vanwege een inderdaad tamelijk straf windje dat een aantal bomen en lantaarnpalen de das omdeed, een paar weken geleden vanwege sneeuw. Die laatste was helemaal prachtig, toen overwoog het college van bestuur zelfs noodopvang voor gestrande universiteitsbezoekers. Niet dat er gebruik van werd gemaakt – code rood wordt blijkbaar ook niet zo rood dat je op de universiteit wilt blijven slapen – maar het geeft maar aan hoe we zijn doorgeslagen. Massaal gaan we door alle omstandigheden naar de universiteit, tenzij het college zegt dat het niet hoeft. Dan blijven we even massaal thuis. Want zelf nadenken, dat is er blijkbaar zelfs op de universiteit al aardig uit geëvolueerd.