Kalm kwam hij uit de coulissen naast het podium en keek hij eens goed rond. Zijn ogen struinden de zaal af tot dat hij mijn blik ving. Hij was kleiner dan dat ik gedacht had, maar dat gevoel heb ik altijd wanneer ik bekende mensen in het echt zie. In mijn voorstelling zijn ze altijd groot, imponerend. Hij was klein. Klein en nederig. Gek genoeg leek niemand hem te herkennen. Hij zou met zijn band het komende uur deze hele meute vermaken en met zijn vocalen iedereen in een roes brengen, maar nu was hij nog niemand. Voorlopig was alleen ik verbijsterd. Deze mensen waren onwaardig; het fantastische concert dat zou volgen hadden ze niet verdiend.

Het concert van Other Lives in 2012 is niet mijn enige levendige herinnering aan het oude Doornroosje. Zelfs voordat ik zelf ook maar één voetstap had gezet in de Nijmeegse muziektempel had ik al veel meegekregen van het sprookje. Hippies, Pink Floyd, mijn moeder; vele mooie zielen hadden zich al laten bevangen door de sfeer die het oude besmeurde gebouw te bieden had. Ook ik voelde die sfeer, maar in Doornroosje maakte steeds een ander gevoel zich van mij meester; ik wilde daar op dat podium staan, daar aan de andere kant van de bewonderende blik. Ik zag en zie het nu nog steeds voor me. Meisjes die ademloos naar mijn stemgeluid luisteren en gedwongen jongens die er alleen maar staan omdat hun vriendinnetjes mij zo nodig moeten zien optreden. Prachtige voorstelling.

Met de komst van het nieuwe gebouw komt er voor mij dan ook een nieuwe plek om te dagdromen. Ik wilde het openingsfeest afgelopen woensdag bezoeken, maar kwam er te laat achter dat ik een kaartje moest bezitten. Doornroosje was wakker gekust en ik moest er voor betalen om het te mogen aanschouwen. Belachelijk.

Maar mijn wraak zal zoet zijn. Ook het nieuwe Doornroosje lonkt en ooit zal ik er staan om mijn sprookje te verwezenlijken. Maar nu ben ik nog niemand.

Lees alle columns van Wouter van Es