Uitgeteld lagen we op bed. ‘Had dan gezegd dat het je eerste keer was,’ zei ze verbouwereerd, ‘dan had ik daar rekening mee gehouden!’ Maar ik had het bewust verzwegen, en juist daardoor had de eerste keer niet beter kunnen zijn. Aan die avond dacht ik toen de Metro North het station binnentufte. Meghan, Tom en ik gingen een dagje naar New York. Mijn eerste keer, maar dat had ik er niet bij verteld. Ik wist al precies hoe het dan zou gaan. Banjeren door het Metropolitan en Central Park: dat kon ik zelf ook wel. Nee, dit moest een geheime ontmaagding worden. Het kostte me moeite niet te lang naar het met sterren bezaaide plafond van Grand Central te turen. Er was geen doel, geen plan. Gewoon een dagje New York. De straatjes van Soho en The Village, truien met roze veertjes in veel te dure hipsterwinkels, lunch in een sterrenrestaurant (elf dollar, geen geld). Tien keer bijna overreden worden door een taxi. Na al die keren dat je New York in de film hebt gezien stelt het altijd teleur, maar is het ook meer dan je ooit had durven dromen. De stad sleurt je mee als de allerhoogste achtbaan, en onderweg zie je alles – maar eigenlijk ook niks. Vermoeid gingen we op een bankje in het park zitten, naast een jongen in Flavor-Flavtenue die pagina’s uit de Elle scheurde en ze opat. Pas toen we ’s avonds terugliepen naar Grand Central viel ik door de mand. ‘Het Empire State Building is verlicht in red, white, and blue,’ merkte ik op. ‘Ja natuurlijk,’ zei Meghan, ‘ben je nog nooit in New York geweest ofzo?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Had dat dan gezegd!’ riep Tom. Maar ik had het bewust verzwegen, en juist daardoor had de eerste keer niet beter kunnen zijn.

Lees alle columns van Henk van Houtum