Zodra het lente wordt, staat ze je op te wachten bij de ingang van de Refter, of bij de draaideur van het Erasmusgebouw: het flyermeisje. Je ziet haar al van meters afstand aankomen, wijkt uit naar links of rechts, maar ze kent alle mogelijke ontwijkingsmanoeuvres. Ze stapt resoluut op je af en geeft je een felgekleurd papiertje dat je onhandig aanneemt: je wilt haar niet voor het hoofd stoten.

Na enkele dagen wordt jullie ontmoeting een soort van ochtendritueel. De prullenbakken waarin je de flyer weggooit, begeven zich steeds verder in haar zichtveld, totdat de ochtend komt, waarop je nee schudt nog voor ze haar arm uit kan strekken. Ze snapt je meteen en kijkt direct naar de mensen achter je. Je bent opgelucht: dat viel reuze mee.

Maar zodra de zomer komt, zijn ze plots overal. Staan ze je met ballonnen en wapperende slingers in een jasje met opdruk op te wachten. Hangen er sokken en papieren vlaggen over de hele campus. Lijkt dat ene flyermeisje honderd keer gekopieerd, want al flyeren ze zichtbaar voor verschillende initiatieven, ze hebben allemaal dezelfde glimlach, hetzelfde lange, blonde haar. Ze zijn niet te ontwijken:

Of je zin heb in haar feestje, of in een spannende stage? Of je op haar wil stemmen of samen met haar plastic wil scheiden? Of je lid van haar wil worden? Of je geld op haar rekening wil storten? Of je met haar mee wil naar het buitenland? Of je nog een leuke bijbaan zoekt? Of je bier wil voor vijftig cent?

Het zijn er teveel. Je loopt met haastige passen in tegengestelde richting, totdat hun stemmen langzaam vervagen. Je kijkt schichtig om je heen of je de meisjes nog ziet, maar je bent uit hun territorium en haalt opgelucht adem. Je grijpt naar de sleutels en zoekt tussen de rijen door naar je fiets.
Je ziet je fiets.
En je ziet nog net hoe een meisje in slow motion een nietje schiet door de flyer om je stuur. Het voelt alsof datzelfde nietje je oogkas doorboort. In een laatste flits zie je Carice van Houten voor je, in Zwartboek. Ze huilt, kijkt net naast de camera en schreeuwt: ‘Houdt het dan nooit op?!’

Lees alle columns van Lotte Lentes