Als je de eerste jaren van je studie voorbij bent, kun je het zomaar vergeten. Na de Vierdaagse denk je dat Nijmegen wel een paar maanden herstel kan gebruiken, net als jijzelf en dus word je eind augustus overvallen door de uitpuilende kroegen en de drukke binnenstad. Ze zijn gearriveerd: onze nieuwe studenten.

Ze lijken ieder jaar jonger te worden, kleiner van stuk ook, maar misschien komt dat omdat jijzelf steeds verder van je eigen introductie af staat. Je kunt je er sowieso nog maar weinig van herinneren, maar er komen flarden terug als je de groepjes sjaars het namenspel ziet doen op een willekeurig grasveld of in de rij ziet staan voor een overvolle Van Buren.

Maar deze generatie nieuwe aanwas in anders. Je ziet het misschien niet meteen, want ze zijn net als andere jaren uniform gekleed in rode RU-trui of T-shirts met bonte opdruk. Ze hebben even liefdevolle mentormama’s en -papa’s aan hun zijde als voorheen en verzamelen zoals altijd stempels op hun onderarm van alle mogelijke kroegen, maar toch is er iets veranderd.

Dit is de eerste lichting die het zonder studiefinanciering moet stellen. De jongens en meisjes voor wie een jaar studievertraging pas echt consequenties heeft, de studenten die een stuk bedeesder hun bankrekening zullen checken tussen de 20^ste en de 24^ste van de maand, want geld lenen is toch een stuk minder heuglijk dan geld krijgen.

Het ding met de introductie is: als je er zelf niet middenin zit, is het alsof je eigen stad veranderd is in een overvol huisfeest waar je niemand kent. De muziek is nooit top en de dronken mensen zijn irritant. Maar mocht je in de aankomende twee weken aan een bar verzeild raken die overspoeld wordt door introductiegangers, bied ze dan toch maar gewoon een biertje aan en denk daarbij aan alle rondjes die jij ooit gratis van de overheid hebt gekregen. Zij krijgen namelijk helemaal niets meer, behalve een torenhoge studieschuld.

Lees alle columns van Lotte Lentes