Ik zie M. pas als ze haar zwarte Peugeot 206 al dwars over de witte lijnen van de parkeerplek voor mijn huis heeft gezet.
‘Nou Lot, ben je er klaar voor?’ roept ze door het opengedraaide autoraampje.
Ik lach en prop mijn koffer in de achterbak.
‘Man, hij is al bijna af.’

De eerste documenten die iets met mijn scriptie te maken hebben, stammen uit 2013. Ja, ik ben er zo een: mijn vakken heb ik al bijna een jaar geleden afgerond, maar die scriptie, mijn god die scriptie, wat is dát een hoofdpijndossier. De symptomen van mijn scriptiepaniek zijn simpel en veelvoorkomend: ik weet precies wat ik moet doen, maar het lukt me gewoon al maanden niet om te beginnen. En hoe langer het duurt, hoe meer ik ertegenop zie.

Gelukkig deel ik deze smart met de twee vriendinnen die ik ken uit mijn eerste jaar. In januari zaten we zuchtend en steunend achter een glas wijn.
‘Ik kan thuis niet studeren,’ zei M.
‘Ik weet niet wannéér ik het moet doen,’ zei J.
‘Ik heb er gewoon geen zin meer in,’ zei ik.
En zo ontstond het strijdplan: een week met zijn drieën in een huisje om alleen maar aan onze scriptie te werken.

Na een autorit met Hitzone 8 op de speakers en een haperende TomTom komen we aan bij het vakantiepark in Holten, Overijssel. Nog voordat we de parkeerplaats bereiken, liggen er al bijna vier kleuters onder de auto. Mascotte Bollo de Beer lacht ons vriendelijk toe vanaf de wegwijzers.
‘Ik zal de muziek maar wat zachter zetten,’ zegt M., als een wat ouder stel in matchende fleecejacks verward onze auto in tuurt. Bij de receptie proberen we ons lachen in te houden als de receptioniste ons bloedserieus informeert over het adventure-pad, het frisbeegolven en de superbingo. Ze moest eens weten. Als we onze fietsen gaan ophalen treft J. achter haar fiets een ‘doggy-box’ aan.
´Die hoef ik niet,’ verklaart ze weer terug bij de receptie.
Als de receptioniste vraagt of ze dat wel zeker weet, vluchten M. en ik proestend naar buiten.

Zaterdagochtend: het huisje is binnen no time een labyrint van kabels, stapels boeken in alle hoeken van de kamer en er liggen vier flessen droge witte in de koelkast, maar die mogen pas na zessen open. Jeetje #Holten, #here #we #go.

Lees alle columns van Lotte Lentes