Het begon die avond allemaal rond half elf met Thijs, bekend van de Bultburgercolumn. Thijs en ik speelden samen in de zandbak, we werden (helaas) verliefd op hetzelfde meisje (ze koos voor Thijs) en we gingen naar dezelfde middelbare school. Twee handen op één buik, Thijs en ik. Maar zoals dat gaat met basisschoolvrienden, is het contact minder geworden. Thijs zit tegenwoordig in Enschede, ik zit in Nijmegen. Thijs zit onder de plak, ik zit onder de duim. We worden oud… Het besef geeft me de rillingen. Maar ik dwaal af. Thijs en ik gingen naar het huisfeest van zijn broer Koen, vlak bij mij in de buurt. Thema: Mexico. Het was na ongeveer twaalf  bier en drie tequila dat we ‘hem’ zagen. Een Mexicaan, maar niet zomaar één. Deze – we noemen hem Pedro – had een aftandse gitaar bij zich. ‘Thijs… weet je wat ik altijd al een keer heb willen doen?’ ‘Nee.’ ‘Een heel vet rocknummer opzetten, en dan op de climax een gitaar kapot slaan.’ ‘Zoals Kurt Cobain?’ ‘Ja, precies. Zoals Kurt Cobain.’ Bijna simultaan dwaalden onze blikken af naar Pedro en diens instrument. We dachten exact hetzelfde. Hier met die gitaar, Pedro. Na ruim een uur lang blij doen en de goedzak uithangen, kregen we de gitaar in handen. De rechtmatige eigenaar rook echter onraad. Crap. Gitaarman hield ons in de gaten, door de voordeur naar buiten was geen optie meer. Toen kwam Thijs met een geniaal idee: Koens vrienden. Koens vrienden waren, zoals gebruikelijk op dit huisfeest, aan het stonen op Koens kamer. Tweehoog, met een raam aan de straat. Rond twee uur stormden Thijs en ik naar binnen. ‘Jongens, deze gitaar moet naar buiten. Door het raam.’ En toen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, trok vriend-van-Koen Mark  prompt de coax-kabel uit de muur. Wat de fuck. ‘Nou, waar wachten jullie nog op?’ vroeg hij, terwijl hij de gitaar vastbond en uit het kozijn hing. ‘Ga dan beneden staan!’ Als een stel bezetenen sprintten we de straat uit. Even later, half drie, waren we op mijn kamer. ‘Ben je er klaar voor, Thijs?’ ‘Ja. Ben aan het filmen. Go!’ Ik druk op play. Limp Bizkit – nog zo’n gedeelde liefde – begint te spelen. Het eerste couplet. It’s just one of those days, when you don’t wanna wake up. Refrein. Tweede couplet, nog een refrein, bridge. De spanning stijgt – hier gaat ‘t om. ‘I pack a chainsaw… I’ll skin your ass raw…’ Ik doe een laatste stap naar achter. ‘And if my day keeps going this way I just might…’ ‘…BREAK YOUR FUCKING FACE TONIGHT!’  Een moment van pure gelukzaligheid. De gitaar spat in duizend stukjes uiteen tegen de muur.