Een kleurloos, inhoudsarm en voorspelbaar geheel. Zo beoordeelt columnist PH Neutraal de opening van het academisch jaar, die werd opgehangen aan het thema 'hoop'. Het gaf hem gelukkig wel genoeg inspiratie voor een zeikerig stukje.

Het moet toch wel een bijzondere vorm van academisch masochisme zijn, mijn drang om er toch altijd weer bij te zijn op zo’n opening van het academisch jaar. Of is het mijn hoop om weer inspiratie te krijgen voor een zeikerig stukje? Als het dat laatste is, kwam ik goed aan mijn trekken. Als het dat eerste is ook, trouwens, want het was weer een lijdensweg…

We hadden het unicum dat de academische plechtigheid begon met een bijsluiter. En wat voor een. Het college van bestuur was zich ervan bewust dat we in een moeilijke tijd leven, die niemand, ook op onze campus, onberoerd laat, want: ‘Mensenrechtenschendingen in Gaza, Israël en Oekraïne’. Huh? Wie schendt er op dit moment mensenrechten in Israël? Dat moet haast wel Netanyahu zelf zijn, of het was een wel heel subtiele poging om een false bias neer te zetten.

Maar voor die beroering was op de opening geen plek, zo maakte onze rector duidelijk: demonstreren doen we buiten en niet binnen, ‘en daar wordt op gehandhaafd’. Maar stuur de overdadig aanwezige beveiliging  maar eens af op de dirigent van het studentenorkest, die een shirtje aan blijkt te hebben met ‘Cut all ties’ erop, of op de stadsdichter die ook iets activistisch onder zijn jasje droeg. Briljante zet van deze beide (ex-)studenten!

En, mag ik op deze plaats nog een keer zeuren over het feit dat onze academische plechtigheden nog altijd worden geopend en afgesloten met het aanroepen van de H. Geest? Enige jaren geleden is besloten om te stoppen met het gebed – nou ja, stoppen… diezelfde woorden heten nu niet meer ‘gebed’ maar ‘woorden’. Dat kan natuurlijk, blijkbaar was het compleet schrappen een brug te ver.  Maar kan iemand mij dan uitleggen waarom de aanwezigen worden opgeroepen om bij ‘deze woorden’ te gaan staan? Of het is een gebed, waarbij het opstaan te verantwoorden is, óf het zijn gewoon woorden, waarbij we lekker blijven zitten. Deze laffe middenweg is vlees noch vis, geen vernieuwing en geen traditie, maar daarmee wellicht wel precies op zijn plek op onze universiteit, waar scherpe keuzes maken niet per se in het DNA zit.

Verder was de opening, opgehangen aan het motto ‘Hoop’, vooral een kleurloos, inhoudsarm en voorspelbaar geheel, culminerend in een tenenkrommend (en, durf ik te voorspellen, volstrekt kansloos) filmpje van UNL waarin de politiek werd opgeroepen om het belang van het universitair onderzoek en onderwijs in te zien.

De enige hoop waarmee ik naar huis ging, was de hoop dat de opening volgend jaar inspirerender zal zijn.

Lees alle columns van PH neutraal