Ik zag het nog wel als lonkend carrièreperspectief voor het geval mijn huidige functie alsnog wegbezuinigd zou worden, zodat ik nog steeds naar waarheid kon blijven verklaren dat ik op de universiteit werkte en nog dagelijks de gang naar de universiteit kon blijven maken. Maar zo snel als ze opkwamen, zijn ze ook weer verdwenen: de parkeercoaches. Tenminste, ik zie ze niet meer. Het moet me van het hart dat ik me hogelijk verbaasd heb over deze – blijkbaar tijdelijke – aanwinst in het universitaire personeelsgebouw. Vooral toen ik zag wat de functie inhield. Volgens het Centraal Bureau voor Rijvaardigheidsbewijzen – de instantie waar wij een rijbewijs kunnen verkrijgen – is parkeren ‘het laten stilstaan van een voertuig anders dan gedurende de tijd die nodig is voor en gebruikt wordt tot het onmiddellijk in- en of uitstappen van passagiers of voor het onmiddellijk laden of lossen van goederen’. Een dergelijke tekst doet toch op zijn minst vermoeden dat het hier om auto’s gaat. Instappen op een fiets lijkt mij wat lastig, bijvoorbeeld. Maar de parkeercoaches op de universiteit bevonden zich niet op de parkeerterreinen (hé, daar is de term parkeren weer!) maar bij de fietsenstallingen (hé, daar is de term parkeren dan weer niet!). Zoals in een ver verleden de schoonmaakster ‘interieurverzorgster’, de zuster ‘verpleegkundige’ en de juf of meester ‘docent basisonderwijs’ werd, zo is de parkeercoach in de plaats gekomen van, ja van wat of wie eigenlijk? Van niemand dus, want tot voor kort ging iedereen er blijkbaar van uit dat studenten – de toekomstige intellectuele elite van Nederland immers – nozel genoeg waren om hun fiets daar te zetten waar die hoorde, en anders de vette pech hadden dat het rijwiel bij terugkeer verwijderd was en voor een tientje weer teruggehaald kon worden. De eigen verantwoordelijkheid van de student dus, geheel in lijn met de onlangs van regeringswege aangekondigde participatiemaatschappij. Maar hier werd een stap terug gezet, de student werd – oké, niet al te vriendelijk – door de ‘coach’ bij het handje genomen om op de van bovenaf bepaalde juiste wijze zijn fiets te ‘parkeren’. De verzorgingsstaat in optima forma! Goed dat ze weer weg zijn.

Lees alle columns van Paul van den Broek