‘Er is zelfs een heuse binnenhuisarchitect voor ingehuurd. Waarom het dan gifgroen is geworden, weet ik ook niet.’ Aan het woord is een medewerker van het CultuurCafé. Ik spreek hem over het nieuwe kille en foeilelijke citroengroene interieur van het café, dat nu enige maanden bestaat. Hij vertelt me dat hij er nog steeds veel vragen over krijgt. ’Misschien heeft het nieuwe groen iets te maken met de groene campus’, zegt hij besmuikt lachend. Het CultuurCafé is de enige plek op de campus die lijkt op een universiteitscafé. Het is er natuurlijk nog steeds een povere versie van, maar echte alternatieven zijn er niet. Ook omdat het op loopafstand de enige plek is waar nog een beetje, met nadruk op beetje, fatsoenlijke koffie wordt verkocht, is het sinds jaar en dag mijn vaste stek voor veel afspraken. De zure automatenkoffie op mijn eigen afdeling  – een eigen espressoapparaat is niet toegestaan – wil ik mijn gasten niet voorzetten. Het CultuurCafé is ooit begonnen als een kleine betonnen kantine in het collegezalencomplex. Later kwam daar een bar bij. In de jaren negentig werden de lelijke betonnen pilaren goedkoop, maar heel hip bekleed met oude kranten. Het gaf het café ineens allure, een beetje een Parijse look. Geleidelijk werd dit geografisch wat vreemde hoekje op de campus tegen de verdrukking in de centrale ontmoetingsplek voor tussenuren en na-uren, met sinds enkele jaren zowaar een fijn zonnig buitenterras. Het mocht allemaal nog steeds niets kosten, koffie werd voortaan standaard in papieren bekertjes geschonken en het RU-chocolaatje werd wegbezuinigd. En toen kwam er dus die binnenhuisarchitect. Die ongevraagd en zonder gevoel het aangezicht en de identiteit van het café veranderde door de kranten te verwijderen en de boel parkeergaragegroen te schilderen. Ik vraag me af met welk oogmerk dit is gedaan. Is daar een aanbesteding voor geweest, of was het een  bevriende huisschilder van de portier? Of erger, is hierover nagedacht? Ik bedoel, het was een wat onooglijk café, maar in ieder geval nog wel bruin. Dit is geen opknappen, maar het omleggen van het kleine beetje ziel dat het café tegen wil en dank bevochten had. Het is nu een lelijke mix van Ikea-groene palen, zwarte muren en vervallen bruin café geworden. Het wordt echt tijd dat de universiteit eens werkelijk investeert in een centrale informele ontmoetingsruimte voor studenten en medewerkers. Voorbeelden genoeg. Ga maar eens kijken op de universiteiten die wel hebben durven investeren in heerlijke cafés en brasseries en hun hele campus er door zagen opwaarderen, zoals in Tilburg. Tot die tijd pleit ik voor een spontane terugbehangactie van de pilaren. Ik heb nog wel een stapel oude kranten. Ik zal die aardige medewerkers eens vragen of ze een pot lijm hebben. Als het toch allemaal niks mag kosten, gaan we gewoon lekker zelf binnenhuisarchitecten.    

Lees alle columns van