Woensdag 19.17 uur, Schiphol. Ik sta met mijn neus nog net niet tegen het raam voor bagageband zes geplakt; vandaag komt ze thuis.

In de afgelopen twee weken ben ik meermaals voor aansteller uitgemaakt.
‘Wat zijn nou tien dagen,’ zeiden vriendinnen, ‘sommige mensen gaan zes maanden naar Australië, of een jaar op wereldreis. Dát is pas missen.’
Ik weet het: tien dagen zonder je geliefde, het is een minuscuul kiertje in de tijd. Maar die van mij ging naar Oekraïne en die eindbestemming rechtvaardigt naar mijn gevoel het nerveuze verlangen haar weer thuis te willen hebben, het aftellen van dagen al waren het er maar tien. Je bent simpelweg liever niet aan de grillen van iemand als Poetin overgeleverd.

Een paar stappen van mij vandaan ijsbeert al een tijdje een meisje met een telefoon aan haar oor. Ze heeft, net als ik overigens, overduidelijk haar best gedaan er mooi uit te zien vandaag: haar lange, zwarte haar is met een indrukwekkende precisie bij elkaar gebonden. Ze plukt nerveuzig aan haar zalmroze jurk en staat wat onwennig op halfhoge hakken, wat impliceert dat ze die alleen draagt op dagen als deze. Ze is van mijn leeftijd, misschien net iets ouder en draagt een ring die mijn vermoeden sterkt dat ze op haar verloofde wacht. Als ze ophangt en naast me komt staan, probeer ik me voor te stellen hoe dit er vanaf de andere kant van het glas uit moet zien. Twee thuisblijvers naast elkaar, verwachtingsvol turend.

Als er nieuwe bagage op de band verschijnt, leunen we allebei gretig naar voren. Ik probeer zo gespannen alle draaideuren in de gaten te houden, dat ik niet zie dat het meisje waarop ik wacht al lang de hal in is gelopen. Ze zwaait en ze is mooi: haar haren traditioneel Oekraïens ingevlochten. Ik zwaai terug en zeg wat woorden die zij natuurlijk niet kan verstaan, maar het wachtende meisje naast me wel. Ook zij heeft haar verloofde inmiddels in het oog, lacht hardop en terwijl onze geliefdes met een paar meter tussen hen in hun bagage van de band tillen, kijken wij elkaar opgelucht en begripvol aan: thuisblijven is erger dan weggaan.

Lees alle columns van Lotte Lentes