Lotte Lentes schrijft voortaan tweewekelijks een column voor voxweb.nl. Ze studeert Nederlands en is mede-oprichter van het literair festival Boek op de Bank. 

Als ik in de Spar ben, kijk ik altijd eerst of Wilma achter de kassa zit. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik een beetje bang voor haar ben. Dat zit hem gedeeltelijk in haar magere vingers, maar vooral in hoe ze me aankijkt als ze mijn producten scant: alsof ik bij de makkelijkste meerkeuzevraag alsnog het verkeerde antwoord heb omcirkeld. Dat zowel klanten als personeel haar angstvallig proberen te vermijden, lijkt Wilma vrij weinig te interesseren.

Woensdag stond ik bij kassa twee om een brood af te rekenen. Ik schrok toen ze me onverwachts verzocht een stap achteruit te doen door het poortje tegen mijn knieën te klappen. Het meisje van mijn kassa mocht met pauze en hield acuut op met bliepen. Mijn brood lag al op de band, er was geen weg terug.

Plots klonk dichtbij het geluid van glas dat brak. Wilma keek op en ik voelde iets tegen mijn kuiten, een intense visgeur schoot mijn neusgaten in.

Achter me stond een klein meneertje in een smoezelig ruitjeshemd, hij jammerde zacht. Zijn wenkbrauwen had hij van schrik zo hoog opgetrokken dat ik niet kon uitmaken waar zijn haargrens begon.

‘Sorry,’ zei hij tegen niemand in het bijzonder.

Wilma wurmde zich de kassa weer uit en bekeek vol afschuw de stukjes tonijn en het gelige vocht dat steeds verder tussen de tegels sijpelde.

‘Sorry?’ snauwde ze met haar handen in haar zij, ‘sorry ruimt hier godverdomme de boel niet op.’

Ze schreeuwde door de winkel dat je een dweil nodig had, ‘voor deze meneer’. Toen niemand reageerde beende Wilma woedend de winkel in, wij deinsden terug. Enkele seconden later klonk haar stem door de intercom: ‘Kassa twee, tonijn o-ver-al.’

Het mannetje kromp zo diep ineen dat hij achter zijn winkelkar leek te verdwijnen en vlak voordat Kelly Clarkson weer aanging, schalde eerst nog een verbitterde zucht door de gangpaden. Ik keek bedremmeld naar mijn brood, terwijl het niet eens mijn tonijn was en ik vroeg me af of jij ooit weleens lacht, Wilma? Al is het alleen maar in jezelf? Dat zou ik nou echt graag willen weten.

Lees alle columns van Lotte Lentes