‘Practice what you preach‘. Een motto dat ik zoveel mogelijk na probeer te leven. ‘Probeer’, want in veel gevallen blijf ik hierbij in gebreke. Ik adviseer vrienden dingen die ik zelf nalaat te doen, verspreid wijze raad waar ik tegelijkertijd ook doof voor ben. Enfin, voordat ik afdwaal, één zo’n wijze raad is dat men eerst iets moet ervaren voordat een oordeel gerechtvaardigd is. De afgelopen tijd heb ik tweemaal een ‘kans’ gekregen om deze wijsheid in praktijk te brengen.

De eerste maal was bij een feestje van Ovum Novum, waar ik dankzij de motivatie en hulp van mijn aangesloten huisgenoot Stef op een willekeurige woensdagavond wist te infiltreren. Ik had zulke studentenverenigingen voorheen altijd geschuwd en afgekeurd. Ze afgedaan als een nare samenkomst van kuddegedrag en angst voor een sociaal isolement bij het afscheid van de middelbare school.

Na lang beraad en door de overtuigingskracht van Stef besloot ik uiteindelijk echter dat een feestje bezoeken geen kwaad kon. Aldaar werden mijn vooroordelen zowel bevestigd als ontkracht. Terwijl ik aanschouwde hoe mensen zich op de bar wierpen en soms werden geworpen, hoorde ik in mijn achterhoofd de stem van David Attenborough opkomen: ‘This thirsty group of animals has been without beer for several days now…’

Uiteraard waren er ook de verwachte balletjes, compleet met de met haargel besmeurde coupes die het licht deden reflecteren als discoballen. Ook merkte ik op hoe de gelegenheid opgesierd werd met allerlei overbodige rituelen en regels die me gelukkig bijna allemaal zijn ontschoten. Verwacht en jammer, maar bovenal trof ik ‘gezelligheid’ en leuke mensen die in hun zoektocht naar gezelligheid en sociaal gebeuren bij Ovum Novum waren geëindigd, mensen die meer waarde leken te hechten aan de door Ovum verkregen vriendschappen dan het instituut en haar fratsen. Het horen van zulke verhalen deed me goed en verzachtte enigszins mijn beeld van Ovum, haar leden en wellicht ook studentenverenigingen in het algemeen.

Na en naast mijn antropologische uitstapje bij Ovum volgde dan mijn tweede, ietwat minder diepzinnige onderzoek met betrekking tot het praktiseren van mijn zogenaamde wijsheid: een applicatie genaamd Dubsmash. Voor de onwetenden onder jullie: een applicatie waarmee je enerverende, grappige en cultureel hoogstaande geluidsfragmenten kan voorzien van je eigen mik en mimiek. Kinderachtig, dat was ook mijn eerste sceptische gedachte, maar na veelvuldig gestoei met de stem van Gerard Joling, foute Duitse frasen en andersoortige ongein moet ik toegeven dat het ontzettend vermakelijk is en heb ik menig vriend(in) er al mee lastig gevallen/besmet (en vice versa).

‘Ignorance is bliss’, verhaalt een ander motto; soms is het beter om iets niet te weten. Ook niet zonder waarheid, maar in deze gevallen bleek weten beter, interessanter en leuker dan bevooroordeelde onwetendheid.

Lees alle columns van Wouter van Es