Een papieren bootje verlichten trouwens ook niet. Zonder plant, groente of fruit betreed ik de onderwijsruimte in de kelder van het Thomas van Aquino gebouw, om deel  te nemen aan de workshop ‘Verlicht een Cactus’, georganiseerd door het UMP, Cultuur op de Campus en CHECK.

De bedoeling is dat deelnemers een gebruiksvoorwerp mee nemen om daar vervolgens een LED lampje in te bouwen. Het hoeft niet per se een cactus te zijn dus. ‘Verlicht een cactus klinkt gaaf als naam voor een workshop, vinden jullie ook niet?’, roept Oscar Bos, hobbyist lampjes-in dingen-maken (vooral in schelpen), en tevens cursusleider, enthousiast naar de groep. Vinden wij ook, Oscar. Vroeger had ik dus echt een zware hekel aan vakken als techniek, natuurkunde en handvaardigheid. In tegenstelling tot de meeste onhandige mensen, ben ik namelijk geboren met drie linkerhanden in plaats van twee. Voordat we ons mogen storten op de soldeerbouten, om de juiste draadjes aan de juiste draadjes vast te solderen, krijgen we nog een veiligheidsspeech.  ‘Dit zijn dus soldeerbouten, en de punten daarvan worden 220 graden. Als je dat tegen je vingers houdt doet dat dus OUCH!’. Duidelijk? Alle cursisten knikken. ‘Ok, dan mogen jullie nu beginnen. Have fun en probeer jezelf niet in de fik te steken.’ We knikken wederom braaf. Middelbare school all over again. Op de tafels zijn verschillende voorwerpen uitgestald. Een decoratieve speaker (die het dus niet doet en die je alleen voor de show in je kamer kan zetten), een bierflesje, een miniatuur Volkswagen busje, een pak Vifit, stenen, schelpjes, en, jawel hoor: een cactus. Omdat ik zelf niets heb meegenomen is Marloes Hofmans, ik ben vergeten te vragen wat ze studeerde (sorry redactie), zo vriendelijk om haar origami-skills met mij te delen. Zij vouwt een bootje en ik mag het verlichten. Het solderen blijkt reuze mee te vallen en werkt soms zelfs rustgevend. Ik stel mijn buurvrouw voor om het ook toe te passen als bezigheidstherapie in een TBS-kliniek. Ze schudt van nee. Te veel geduld vereist. Dat blijkt inderdaad als ik het laatste koperdraadje vast wil maken. Steeds als ik er een druppeltje soldeertin bij wil doen, om het extra stevig vast te zetten, brand ik het inmiddels hard geworden andere druppeltje er weer van af. Grrrrr. Duidelijk iemand met een E&M profiel. Van David Wiedema, mede-cursusleider en rechterhand van Oscar Bos, krijg ik nog een anti-compliment over mijn soldeertechniek. ‘Rob & Nico zouden dit niet netjes vinden’, glimlacht hij. Het zal de vissen in mijn vissenkom een worst wezen. Zij moeten vanaf nu tegen een fluorescerend groen bootje aankijken. Ik ben benieuwd wat Rob & Nico daar van zouden vinden. Maar dat zal mij dan weer een worst wezen. / Joep aan den Boom