Begeleid door de klank van Franse chansons druppelt het publiek de collegezaal binnen. Het is vrij druk, CC2 stroomt ongeveer driekwart vol, met zowel jong als wat ouder publiek. Onder hen studenten Frans, die de lezing van Bart van Loo, schrijver en bekende Belg, verplicht moeten bijwonen. Ook zijn er nieuwsgierige francofielen en muziekliefhebbers.

Franc Schuerewegen, die de gastlezing organiseerde voor de collegereeks ‘Atelier Culture I: Paris dans tous états’ kondigt zijn gast, de Belgische schrijver Bart van Loo, aan: ‘All animals are equal, but some animals are more equal than others. Alle Belgen zijn gelijk….’ De collegezaal en het strakke grijze pak dat Van Loo draagt passen niet zo bij het onderwerp van de lezing – Franse chansons – maar Van Loo neemt het publiek met mooie, spannende en gedetailleerde verhalen mee op reis. Die reis begint, vreemd genoeg, met de Dire Straits. Naar de Sultans of Swing luisterde Van Loo toen hij zestien was. Tot iemand hem een klein wit cassettebandje met Bleu Blanc Rouge gaf en hij de kriebels tot in zijn benen voelde. Zijn eerste plaat was er eentje van Jacques Brel, maar dat was geen liefde op het eerste gezicht. Van Loo: ‘Brel is net als goede wijn, je moet het leren drinken en het wordt beter met de leeftijd.’ Van Loo is een goede verhalenverteller. Tijdens zijn lezing voert hij het publiek weg uit de harde stoeltjes tussen de kille grijze muren van het collegezalencomplex, door de binnenstraten van Parijs, langs de Seine naar de Pont Neuf, de Notre Dame en de Obélisque de Louxor. Ondertussen bestrijkt hij verschillende tijdperken en gebeurtenissen, zoals La belle époque en de seksuele revolutie. Bij elk gebouw, elke straat en elk plein hoort een chanson. De bedoeling is dat het publiek meezingt, maar dat gebeurt niet bij elk liedje. Amber van Essen en Kim Kandelaars, studenten Frans en verplicht aanwezig bij de lezing, bekennen dat ‘chansons niet echt hun ding zijn, maar Van Loo het wel mooi weet te vertellen.’ Anderen in het publiek, voornamelijk de vrijwilligers, zijn een stuk enthousiaster en sommigen zingen of swingen mee op Aux Armes et Cetera en Les Sucettes. Micael Correia is een van die ‘vrijwilligers’. Hij is onder de indruk van de mooie omschrijvingen: ‘De lichten in de zaal zijn nog net niet uit.’ Van Loo sluit zijn lezing af met La bohème van Charles Aznavour. Net als Aznavour vaak deed tijdens concerten, gooit Van Loo zijn zakdoek naar het publiek, om te eindigen met zijn verklaring waarom Franse chansons nou zo mooi zijn. Van Loo: ‘Aan de ene kant heb je kunst en aan de andere kant kitsch. In het midden loopt een pad, de schoonheid en de waarheid. En hier bevindt zich het Franse chanson.’ / Soesja Verheijden Voor lezers die helaas niet bij de lezing aanwezig konden zijn heeft Van Loo nog twee echte aanraders: La ville s’endormait van Jacques Brel en Il venait d’avoir 18 ans van Dalida.