Geneeskundestudenten springen bij in de strijd tegen het coronavirus. De Nijmeegse co-assistent Norah (niet haar echte naam) werkt op de verpleegkundeafdeling in een Brabants ziekenhuis en houdt voor Vox een dagboek bij. 'In coronatijden is de band tussen ziekenhuispersoneel en patiënten een stuk hechter dan in normale tijden.'

Zaterdag 18 april – Stiekem pauze

Vandaag ging niemand dood op de afdeling, en dat was te merken. Er was rust onder de verpleegkundigen. Er heerste een opgewekte sfeer in de pauze en we voerden leuke gesprekken met elkaar. Ik nam zelfs stiekem een extra uur pauze met een andere groep verpleegkundigen. Zo leerde ik hen beter kennen. Erg gezellig.

Patiënten knappen enorm op van familiebezoek, zien we. De emotionele – en misschien daardoor ook fysieke – impact van het zien van naasten is zó groot. Daarom overlegden we vandaag over manieren waarop we meer familie toe kunnen laten, en tegelijkertijd het besmettingsgevaar minimaal kunnen houden. Hopelijk krijgt dit een vervolg.

Zondag 19 april – Hechtere banden

Nieuwe, ernstig zieke patiënten op de afdeling, van wie enkelen in levensgevaar verkeren. Een groot contrast met de rustige dag gisteren…

De kritische situatie voor deze patiënten betekent veel familiebezoek. Ik had intensief contact met hen en kon als aanspreekpunt écht iets voor ze betekenen. En het werd gewaardeerd, te merken aan de vele bedankjes die ik ontving van familieleden. Dat maakt dat ik toch een tevreden gevoel overhoud aan deze dag.

‘Ik denk dat familie het waardeert als ze een persoonlijk, handgeschreven kaartje ontvangen van het ziekenhuis’

In coronatijden is onze band met patiënten en familie een stuk hechter dan normaal. Ze zien dat de huidige situatie ook voor ons als personeel nieuw en spannend is, en dat we met z’n allen in hetzelfde schuitje zitten in de strijd tegen het virus. Je merkt het aan de waardering die je ontvangt. Dat blijft me goed doen.

Dinsdag 21 april – Kaartjes

Tijdens rustige avonddiensten als vandaag schrijf ik vaak condoleancekaarten aan familieleden. Het is niet verplicht, maar ik vind het fijn om te doen. Omdat ik denk dat familie het waardeert als ze een persoonlijk, handgeschreven kaartje ontvangen van het ziekenhuis.

Zelf ontvangen we soms rouwkaarten, dat vind ik altijd lief. Het laat zien dat een familie tevreden is over het ziekenhuis. Dan zorg ik er altijd voor dat zo’n familie ook van ons een kaartje tegemoet ziet komen.