Na het zien van het optreden van de Rectum Raiders van vorige week vroeg ik mij af of ik deze week wel in staat zou zijn om een boeiend artikel te schrijven. Ik was er bang voor. Gisteravond was de tweede voorronde van Kaf en Koren in het Cultuur Café. Ik moest nu werkelijk gaan luisteren naar de muziek. En daar heb ik dus geen verstand van. Dat wil zeggen: wat me niet raakt (lees: in mijn ballen schopt van awesomeness), vind ik niet mooi (lees: kut).

Gelukkig was daar een grote man met een baard en zijn band. De Man Met De Baard deed mij denken aan Russel Brand uit Forgetting Sarah Marschall  en Get Him To The Greek, ik weet ook niet waarom. Het meisje naast mij bestreed mijn vergelijking en vond hem meer iets weg hebben van Zach Galifianakis uit The Hangover (geen link nodig; dit moeten jullie weten). Laten we het houden op een combinatie van. Anyway. Lippu, zo heten deze mannen, verraste mij aangenaam. Met een authentieke en luchtige podium performance van de zanger – vanaf het eerste nummer had hij het publiek mee – en de vrolijke doch serieuze up tempo nummers, die af en toe neigden naar rappende Acda en De Munnik, waren zij mijn favoriet. Ik was het dan ook niet eens met de jury die de band bekritiseerde ‘dat het allemaal wat strakker kon’. Dat is iets wat je kan oefenen. Een eigen stijl niet. Ik was gecharmeerd van de originele nummers met eenvoudige titels als Vertrouwen, Genieten en Superman. Dat het publiek na het optreden meteen schreeuwde om meer, vond ik dan ook niet verwonderlijk. Een zonnebril? Omdat mijn favoriet al na het eerste nummer van het eerste optreden duidelijk was, konden de twee volgende bands rekenen op minder aandacht. Sorry, guys. Alhoewel. Ik was zeer gefascineerd door de kledingdracht van de zanger van de band Fuzz Edict. Weggestopt achter een hoedje, een zonnebril (serieus dude, binnen?) en een sjaaltje danste hij op een manier die me deed denken aan een mix van Michael Jackson en Jim Morrison. Dat de bandleden lekker op elkaar waren ingespeeld en de zanger in het optreden groeide (hij deed zijn hoedjes, sjaal en zonnebril af) maakte dit enigszins goed. Van de site van Kaf en Koren: ‘Sane is geen snack die je even snel weg hapt. Ze is een stevige maaltijd en zal voor een lange tijd je honger stillen.’ Beter had ik het niet kunnen omschrijven. Op sommige momenten voelde het alsof ik aan mijn haren door de kerkers van The Sane Penitentiary werd gesleept, terug naar mijn cel. Maar dan wel op een lege maag. Dat de muziek zwaar te verteren en duister was, deed niets af aan de kwaliteit. De jury roemde het samenspel van de gitarist en de drummer. Hoewel de jongens met hun ‘industriële progressive stonerrock’ een niche aanspreken, zag de jury er wel heel veel potentie in. En o ja, die flikkerende tv op de achter grond was ook erg vet. Al met al dus weer een mooie avond. Dokter Phil overweging: wil je rocken, dan moet je jezelf zijn. Echt zijn. En hoewel je op muzikale kwaliteit misschien veel kunt verbeteren, is originaliteit niet iets wat je kunt aan leren. Komkommers of niet. Lippu schopte mij in mijn ballen van awesomeness. / Joep aan den Boom