De universiteit in negentig portretten. De Nijmeegse kunstenaar Diederik Grootjans begon vandaag aan zijn eigen lustrumproject. Annemarie Haverkamp van Vox was de eerste die zich liet schilderen. ‘Mag ik kijken?’

Het leuke van een portret van jezelf laten schilderen is dat je net zo veel naar de kunstenaar kijkt als hij naar jou. Ik zie de bruine ogen van Diederik Grootjans heen en weer schieten alsof hij naar een pingpongwedstrijd kijkt. Doek-model-doek-model. Zijn linkeroog gaat vaak dicht. Het is geen knipoog, het hoort bij zijn kijken. Soms lacht hij even. Geen idee waarom. ‘Je zit goed stil’, complimenteert de kunstenaar me. Hij legt uit dat er mensen zijn die dat niet kunnen, rustig blijven zitten. Zo zijn er ook modellen die er moeite mee hebben zich open te stellen voor hun omgeving. Die komt Grootjans de komende dagen ongetwijfeld nog tegen. Want het doel van de kunstenaar is: negentig studenten en RU-medewerkers schilderen in het kader van de negentigjarige verjaardag van de universiteit. Vandaag is zijn eerste schilderdag in de hal van het Huygensgebouw. Mijn portret krijgt nummer één; ik ben de eerste RU-medewerker die wordt vastgelegd op doek. We zitten op gele stoelen uit de kantine. Naast de kunstenaar op teenslippers staat een fietskarretje met daarin de verf en de kwasten. Grootjans kan overal schilderen. Om het provisorische atelier heen scharrelen medewerkers. Ze kijken van een afstandje toe. ‘Het wordt mooi, hoor’, roept een van hen. Dat is het spannende van jezelf laten portretteren: je kan niet meekijken. Grootjans heeft geen last van het geroezemoes en het gedrentel. ‘Als ik schilder, valt de omgeving voor een groot deel weg.’ Hij begint met het vertalen van de verhouding tussen licht en donker op zijn doek en kiest daarna de kleuren die bij het model horen. Zo bouwt hij het portret – dat ik dus niet kan zien – in lagen op. Drie kwartier lang zitten we op nog geen meter afstand van elkaar. ‘Portret schilderen heeft iets schaamteloos intiems’, vindt Grootjans. De kunstenaar pakt nog een laatste keer zijn kwast, houdt zijn hoofd schuin, werkt een accent bij, zet zijn handtekening en zegt dan dat hij klaar is. ‘Mag ik kijken?’ ‘Je mag kijken.’ Ik zie dat de vrouw op het schilderij lijkt op mij. Maar neem me voor de volgende keer iets vrolijker te kijken als ik tegenover een portretschilder zit. / Annemarie Haverkamp Diederik Grootjans schildert vandaag en morgen in het Huygensgebouw. Maandag, dinsdag en woensdag werkt hij in de hal van het Erasmusgebouw; donderdag en vrijdag zit hij in het Spinoza. Een schilderij kost vijftig euro, een tekening vijftien. Opgeven kan via [email protected]