We vierden maar liefst drie weken feest ter ere van de negentigste verjaardag van de Radboud Universiteit. Nu zit het erop. Geslaagd feestje? In deel I: ‘Je kreeg alleen wat van de feestelijkheden mee als je daar zelf actief achteraan ging.’ Er was een sportdag – moest je je wel even voor opgeven. Een TEDx-conferentie; werd je misschien voor uitgenodigd als je je eerst had aangemeld. Er waren twee (!) academische zittingen – alleen voor genodigden. Alumni konden zich opgeven voor een boottocht over de Waal en negentig hoogleraren gingen op de fiets naar Nijmeegse basisscholen toe. Zondag werd het lustrum afgesloten met Radboud City: in het centrum presenteerde de universiteit zich aan de bewoners van de stad. Nogal wat verschillende feestjes dus. Werkt dat nou? We vroegen het aan Christine Liebrecht, promovenda bij communicatie- en informatiewetenschappen en expert op het gebied van binding. ‘Wat lastig is aan zo’n lustrum is dat je het organiseert voor een boel verschillende doelgroepen: studenten, medewerkers, alumni, buurtbewoners, noem maar op. En allemaal hebben ze andere behoeftes. Dan kun je één feest geven, voor allemaal, maar dan loop je het risico te verzuipen in de breedte. De lustrumcommissie heeft bekeken welke behoeftes de verschillende doelgroepen hebben en voor elke groep een apart feest georganiseerd. Goed idee. Of het goed gelukt is, weet ik niet. Daarvoor moet ik de bezoekerscijfers zien.’ Maar met alleen goede bezoekerscijfers zijn we er nog niet, benadrukt Liebrecht. ‘Zo’n lustrumfeest organiseer je voor de binding. Waar je dus op moet letten: kwamen steeds andere groepen mensen naar de verschillende evenementen, of zag je dezelfde groep overal terug? Dat gebeurt namelijk vaak. Die groep mensen noemen we de affectief betrokkenen: de mensen die zich al erg verbonden voelen met een organisatie en die dus altijd komen opdraven. Het is veel moeilijker om diegenen te motiveren om mee te doen die dat gevoel nog niet hebben. En dat is juist de groep die je met dit soort evenementen aan je organisatie wilt binden.’ Liebrecht: ‘Wat me opviel tijdens dit lustrum: je kreeg alleen wat van de feestelijkheden mee als je daar zelf actief achteraan ging. Je moest je opgeven, aanmelden, ergens naartoe gaan. Zo trek je dus vooral die affectief betrokkenen. De anderen krijg je alleen mee als je ze zo’n lustrum als het ware opdringt. Als je zorgt dat ze er niet omheen kunnen. Deel taart uit op de campus, hang slingers en ballonnen op en geef een feest, midden op de campus, waar mensen niet aan kunnen ontsnappen. En dat gebeurde dit lustrum nou net niet.’ / Bregje Cobussen