Om de twee weken verplaatst Paul van den Broek een paar scheppen zand om dichter te komen bij de kern van de universiteit. Vandaag de Soeterbeeck Preeck van Laura van Dolron. Ik ben sinds een aantal maanden deel van een nieuwe parochie, geen verrassing voor de mensen die deze wat prekerige rubriek al wat langer kennen. Een keer per maand komt er in onze kerk een steeds wisselende predikant langs, en die van gisteren leerde dat een zoektocht niet lukt als je van te voren te gespitst bent op antwoorden. Het liet zich aanhoren als een pleidooi voor meer ruimte voor fundamenteel onderzoek. Mijn parochie draait om de ‘Soeterbeeck Preeck’ de kerk is de Mariënburgkapel  en de predikant van dienst gisteren was Laura van Dolron, van professie ‘stand-up philospher’ en nu toerend door het land met haar nieuwe theatershow. In mijn vroegere parochie had de pastoor dagenlang aan zijn preek gesleuteld en was ook de samenzang wat plichtstatig. In mijn nieuwe parochie was de preek gisteren een improvisatie en was de samenzang hartverwarmend. Onder leiding van voorzanger Edwin Kayser zong de hele parochie vóór en na de preek mee met Jeff Buckley’s Halleluja. En zelfs ik prevelde wat zinnen mee. Het zal zijn gekomen door de preek, waar ook Laura van Dolron zich van een moedige kant liet zien. Toen ze om half tien in de kapel ging zitten – anderhalf uur voor aanvang – had ze nog geen benul van haar preek. Die liet ze tot haar komen, legde ze uit, en parochianen mochten ter inspiratie op geeltjes woorden en zinnen inleveren. Het resultaat mocht er zijn: waar we precies naar hebben geluisterd weet ik eigenlijk niet zo goed, ze sprak een gedicht in preekvorm, een gesproken filosofisch essay over zoeken en zelfvertrouwen. Twee citaten. ‘Wie niet zoekt zal vinden’ en ‘Mijn zelfvertrouwen helpt me om hier nu kwetsbaar te staan.’ Er schiet bij zulke preken, net als vroeger, van alles door me heen, en gisteren bracht Van Dolron mij terug naar een aanklacht van Andre Geim in de NRC van zaterdag. Zondagochtend las ik het verhaal van onze eigen Nobelprijswinnaar – Geim is een van de geestelijk vaders van grafeen, een stof van de toekomst. De natuurkundige verhaalde over zijn mislukte missie tijdens het recente World Economic Forum in Davos, waar hij bij de leiders van de wereld aandacht vroeg voor fundamenteel onderzoek. Met de kennis van gisteren proberen wij de nieuwe problemen op te lossen, vindt Geim. Dat werkt op het eerst oog prima, omdat die kennis zich ooit heeft bewezen, maar oog in oog met de echte problemen is volgens hem fundamenteel onderzoek nodig: wat je ervoor krijgt weet je niet, maar het verleden leert dat je kunt vertrouwen op de uitkomsten. Hij kreeg nul op het rekest. Geim vestigt zijn hoop op een ‘verandering van menselijke natuur’ die ontvankelijk kan maken voor ongewisse kennis. Neem Laura van Dolron, die durft te wachten op invallen die dan ook inderdaad komen. Geim zou een fijn parochielid zijn. Waarom we moeten wachten op een ‘andere natuur’ begrijp ik niet zo goed. Er zijn meer predikers nodig en een almaar groeiende parochie, zodat we op de duur met z’n allen geloven in een ongewis avontuur. Liever dan agenda’s volstoppen met vragen die even opdringerig als oppervlakkig zijn. Liever dan wetenschap die tekortschiet bij de echte vraagstukken – over klimaat, ongelijke verdeling van welvaart of de economische crisis. De oplossingen hangen in de lucht, je moet er alleen voor gaan zitten. Zoals Laura van Dolron predikte: ‘Ik maak mij leeg om te ontvangen wat er is.’ / Paul van den Broek De volgende Preeck is op zondag 14 april, van .