Je ziet het vaak in Amerikaanse films: universitaire sportteams die op hoog niveau tegen elkaar strijden. Rechtenstudente Catíe Joosten maakt sinds augustus zelf deel uit van zo'n academisch team. De eredivisiebasketbalster studeert en sport een jaar lang aan de Western University in Ontario, Canada. 'Basketbal wordt hier individueler gespeeld.'

De eerste keer dat Catíe Joosten (23) een bak kwark in de supermarkt afrekende, schrok ze: 13 dollar, ofwel bijna 7 euro. ‘Het leven is hier een stuk duurder dan in Nederland’, vertelt ze aan de telefoon. Maar daar krijgt ze dan ook een hoop voor terug.

Vijftien uur trainen

Catíe basketbalt een jaar lang in Canada, voor de Western University in Ontario. Dat betekent: vijftien uur trainen in de week, meedoen aan fitnessessies en in de weekends wedstrijden spelen tegen andere universiteitsteams. ‘Afgelopen week hadden we een wedstrijd in Toronto, dan ben je dus drie uur onderweg.’

‘We hadden een wedstrijd in Toronto, dan ben je drie uur onderweg’

Aan de Radboud Universiteit volgt ze de master Human Rights and Migration. Ze wilde altijd al een keer naar het buitenland, maar het kwam er niet van. Bovendien hechtte ze aan basketbal; in Nederland speelt ze in de eredivisie voor GET United, een team uit Bemmel, en haar sport wilde ze niet opgeven.

Vliegtuig naar Canada

Toen de 1,86 meter lange studente hoorde van een mogelijke uitwisseling met Ontario, nam ze direct contact op met de hoofdcoach van het basketbalteam van de Western University. ‘Ik kreeg binnen een dag een reactie. Hij had gekeken naar video’s van mijn wedstrijden en nodigde me uit voor een Zoom call.’

Een paar maanden later, na een boel gedoe met een visum dat op zich liet wachten, stapte ze eind augustus op het vliegtuig naar Canada. Sindsdien woont ze in een studentenhuis met twee teamgenoten en staat haar leven in het teken van sport.

‘Het basketbal is hier zo veel groter dan in Nederland’, zegt ze. ‘En net als in de Verenigde Staten is heel veel sport gebonden aan school. Het is heel normaal om op de high school drie of vier verschillende sporten tegelijk te doen en na je lessen nog twee uur te trainen.’

Veel individueler

De status van ‘student athlete’ krijgt op de universiteit veel erkenning, heeft ze gemerkt. En het niveau van haar team doet niet onder voor dat van haar eredivisieclub in Nederland. Er is wel een verschil in hoe de sport gespeeld wordt.

‘Thuis was ik gewend om als center rustig naar mijn positie te gaan’

‘Thuis was ik gewend om als center (de speler die het dichtst bij de basket speelt, red.) rustig naar mijn positie te gaan als het spel wordt opgezet, hier is het individueler. Iemand probeert aan te vallen en als dat niet lukt, probeert iemand anders het. Je reageert meer op wat een ander doet en volgt minder een vooropgezet plan.’

Haar universiteitsteam is geen gedoodverfde winnaar, maar haalt altijd wel de play-offs, in de regionale OUA (Ontario University Athletics), vertelt Catíe.

Niagara Watervallen

Tussen de Canadese meiden is ze de enige international. Dat betekent niet dat ze zich een buitenstaander voelt. ‘Ik ben heel enthousiast en gastvrij opgenomen.’ Op de universiteit volgt ze vakken die de kennis van haar tijdelijke thuisland vergroten. Bij ‘Foodlaw’ leert ze bijvoorbeeld over visrecht – er wordt veel gevist in Canada – en hoe er wordt omgegaan met migranten in de voedselindustrie. De weekends maakt ze uitstapjes met haar huisgenoten. Ze wil absoluut nog naar de Niagara Watervallen en Toronto schijnt ook de moeite waard te zijn.

Het enige wat ze jammer vindt, is dat de koffiecultuur in Canada zo anders is. Barista’s gooien overal zoete siroop bij. ‘In duizend verschillende smaakjes’, aldus Catíe. Een normale cappuccino met havermelk heeft ze tot haar verdriet nog nergens kunnen vinden.