Het is 06.32 en ik heb mijn eitje majo-sambal-champion-cherrytomaatje met smaak opgegeten. Ik kan weer eten. Drie weken geleden lag mijn hart nog in stukken, maar gisteren is ’t weer gelijmd. Ik ben verliefd. En wel op vier jongens in panterprint leggings.

Het waren niet de hartjesballonnen die verspreid over het podium lagen, niet de komkommer die met een laagje slagroom in de keel van bassist Jacco Swart verdween, niet de fluorescerende gele sokken van gitarist Guus van Gemert, niet de acrobatische kunsten van drummer Niek Hubregtse en ook niet het biertje dat ik kreeg van de moeder van een van de bandleden. Misschien het liedje over Schultenbräu. Het fuck-yeah–gevoel. Dat is wat mij de knoop in mijn maag deed doorhakken. Mijn meisje loslaten en los gaan. Zowel muzikaal als performance-wise zag de jury de meeste potentie in de Rectum Raiders, iets wat ik ze al na de eerste voorronde al had kunnen vertellen. Maar aangezien ik geen recensent ben en niet kan schrijven (linkje) snap ik best dat de jury eerst alle andere bands moest zien. Serieus. Het is een gave. Er valt niet meer zoveel te zeggen eigenlijk. Ik heb al eerder uitgebreid georeerd over de Rectum Raiders. Daarbij is mijn concentratie gelijk aan die van een visstick en moest ik veel te vroeg opstaan om dit artikel te schrijven. En argument drie: de Rectum Raiders wonnen gisteravond zowel de publieksprijs als de juryprijs. Het voelt als gerechtigheid. Het waarom heeft te maken met wat mij gelukkig maakt. Te vaak wordt er gekozen voor het veilige, wat-de-meeste-mensen-waarschijnlijk-wel-leuk-gaan-vinden, veelal brave, alternatief. Lekker catchy, weinig uitdagend en vooral passend binnen de mainstream. Ik vind dat de jury van Kaf en Koren gisteravond een verrassende keuze heeft gemaakt, iets heeft gekozen dat ook nog een diepere laag heeft dan trendy popsongs die lekker zijn om op te dansen. Muziek gaat naar mijn mening namelijk over jezelf juist niet te serieus nemen. Je ego loslaten. Jezelf zijn. Muziek moet ons confronteren. Muziek moet ons aanzetten om te breken met de vooropgezette plaatjes van hoe we ons eigenlijk zouden moeten gedragen. Want, daar zijn we al de hele dag mee bezig. In het ‘normale’ leven enzo. En soms is daarvoor een komkommer met slagroom nodig. Ik ben mijn emotionele bagage kwijt. Mijn hart is heel. Gerechtigheid is geschied. Schrijven kan ik niet meer. Luister en oordeel zelf maar. / Joep aan den Boom