Hier zit ik dan, thuis, ik kan niet anders. Want de grauwe ganzengriep of zoiets heeft me plots geveld. En dat juist nu ik op de toppen van mijn kunnen had willen zijn. Gister heb ik al een cross-duatlon (hollen – mountainbiken – hollen) te Waalwijk moeten laten schieten. Daarin had ik wellicht mijn derde plek in het cohort Heren-50 kunnen verstevigen. Toegegeven, een dit jaar niet bijster sterk legioen van enigszins stramme diesels. Maar toch.

Vanochtend, toen ik eenmaal had besloten om nu maar eens niet richting Heyendaalsweg te fietsen, moest ik hals over kop een werkgroep afblazen met een clubje honoursstudenten dat zich buigt over de vraag wat een wenselijk wetenschapsethos is in deze barre tijden. Moet het een wetboek worden met strakke regels ter voorkoming van volgende fraudes van Stapeliaanse properties? Of toch eerder een permanent collectief Socratisch kringgesprek waarin wetenschappers van dienst elkaar scherpzinnig de maat nemen? Gezien de overvolle agenda’s van deze drukke baasjes en bazinnetjes zal het nog een hele klus worden om dit in te halen.

En dan zou ik morgen ook nog het afdelingscolloquium moet verzorgen, onder de ronkende titel Ecosophical Olympics for the Crowd. Olympische Spelen die niet alleen groen gewindowdresst worden gedurende de ruim twee weken dat ze feitelijk plaatsvinden, maar die een bredere ecologische werking hebben, met als wenkend perspectief personal total view on the relations between ourselves and nature, which guides our decisions. Van logos naar sophia. Ofwel: ecosofie.

Maar in plaats van nu eindelijk eens op te zoeken wanneer Arne Naess, de Noorse munter van de term ecosophy, precies overleed, drijf ik steeds verder van mijn toch al kronkelige paadje af. Zo schiet me opeens te binnen dat ik afgelopen nacht minutenlang heb liggen denken dat er bedenkelijke figuren voor ons slaapkamerraam hardop stonden te overleggen hoe ze mij en mijn vrouw levend aan repen zouden snijden. Terwijl ik bij nader inzien gewoon naar het lichte en schattige geronk van mijn ook niet heel virusvrije eega lag te luisteren.

Later vannacht, de koorts moet toen helse hoogten hebben bereikt, heb ik zelfs gedroomd dat ik bij het onlangs ontbrande PvdA-partijleiderscircusje zat. Ik vond Plasterk zich te stoer voordoen. Van Dam vond ik zielig, want bij voorbaat kansloos. In Albayraks ogen zag ik een mengelmoes van angst en nuffigheid. En bij Samsom ontwaarde ik de stellige vrees dat het ook hem niet zal lukken de PvdA-baantjestoejagerscultuur te doorbreken.

En dat terwijl me de partijperikeltjes eigenlijk geen lor kunnen schelen. Waar zal dit ge-ijl in eindigen? Wie weet word ik wel een esotericus op de wijs van Arne Naess: Winning is a process, not an end-result. Dat lijkt me een prima statement voor het geval ik aan het eind van het seizoen alsnog een bronzen plak bij de Heren-50 mocht binnenslepen.