Ik ben een verlichte, opportunistische  Luddiet. Naar Ned Ludd, de Britse activist die rond 1800 aan gene zijde van Het Kanaal de sterk opkomende industriële machines als ultieme bedreiging zag voor ons breekbare bestaan. Machines waren in die dagen namelijk ronduit gevaarlijk. Rondvliegende vingerkootjes, dat werk. De Londense lucht was gewoon niet te harden en zaaide dood en verderf onder mens, boom en dier (behalve de openrioolrat, die floreerde als nooit te voor). En de economie zou volgens Ned en zijn volgelingen er ook niet beter van worden als noest handwerk vervangen werd door pompende zuigerstangen en in elkaar grijpend raderwerk. De Luddieten bestormden derhalve fabrieken en saboteerden machines.

Dezer dagen is er een ander soort massale technologische doorstart  aan de gang: die van de nullen en de enen, de bits en de bytes. Die heet relatief schoon te zijn. Want het is vooral de zich gigantisch snel ontwikkelende software die de maat slaat: apps, tweets, gps, skype en weet ik niet allemaal wat.  Dat lijkt waar. Wie de hele dag op een schermpje tuurt, helpt moeder aarde immers niet naar de mallemoer.  Maar bij nader inzien leidt de zachte kant van de info-revolte tot catastrofale ellende. Want al die wonderschone oorverdovend groene  landen die worden gegoogeld moeten natuurlijk ook per vliegtuig worden bedwongen. En al die schattige tweedimensionale vintage auto’s van Marktplaats uiteindelijk echt bereden.

Als licht technofobe aanhanger van de gulden middenweg probeer ik zelf pragmatisch om te gaan met het nietsontziende digi-geweld.  Aangezien ik niet zo’n prater ben en al moeite genoeg heb met het contact met mijzelf is een mobieltje – laat staan een zogeheten ‘smartphone’ – niet aan mij besteed. Maar zo’n tablet, waarmee je naar verluidt als je in een Wifi-zone zit, makkelijk je mail kunt checken, dan wel het fameuze internet op kan en zelfs rudimentair wat tekst kunt inkloppen, leek me wel wat. Voor als ik met een klein rugzakje als handbagage naar een sportfilosofencongres in de States ga. Lekker makkelijk, geen zenuwengedoe meer bij de bagageband, maar gelijk oversteken naar de knauwende customs met hun strikvragen. Dus heb ik onlangs via  de ING-rentepuntenwinkel een Sony tablet gekocht. Verdomd handig inderdaad om ’s avonds voor de TV je mail te checken. Maar verder heb ik er niet veel mee.

Gisterochtend kwam de tablet me trouwens wel prima van pas toen vriend P. me kwam ophalen om, doodnerveus, samen naar onze eerste hardloop- annex fietswedstrijd in de categorie Heren 50+ te gaan. P. heeft een rijbewijs maar geen auto en ik andersom. Dat veroordeelt ons niet zonder genoegen tot elkaar. P. heeft ook een vette smartphone met tom-tom. Ware het niet dat  hij het ding afgelopen week heeft gemold tijdens een trainingskamp op Lanzarote. Dus kon ik apetrots snel nog even de routebeschrijving op de wedstrijd-website  op mijn tablet bekijken. En een paar wegnummers op een papiertje krabbelen. Want in een auto werkt zo’n magisch ding natuurlijk niet. Snel onze hypermoderne tijdritmonsters inladen en plankgas met een ouderwetse wegenkaart op schoot naar Hilversum-Noord.

Ned Ludd werd in 1830 overigens real time opgeknoopt. Vooruitgang laat zich niets in de weg leggen.