De Landelijke Studenten Vakbond (LSVb) viert vandaag zijn dertigste verjaardag. Gedurende die drie decennia namen er verschillende Radboudstudenten plaats in het landelijke bestuur van de studentenvakbond. Vox sprak met drie van hen over hun bestuursjaar, hun werk en de rol van de LSVb door de jaren heen. ‘Het was één adrenalinestoot.’

Lisa Westerveld, voorzitter van 2007-2008 en 2008-2009 ‘Ik denk dat ‘explosief’ mijn tijd bij de LSVb het beste omschrijft. Er komt ineens zóveel op je af, je bent er letterlijk dag en nacht mee bezig. Soms was het wel teveel van het goede hoor. Toen in mijn tweede jaar als voorzitter mijn studentenhuis afbrandde had ik geen tijd om een andere woning te zoeken. Toen heb ik letterlijk acht maanden op het kantoor van de LSVb gewoond. Dan moet je wakker zijn als de eerste mensen binnenkomen en kun je pas gaan slapen als de laatste weg is. Dat had ik achteraf niet moeten doen.’ ‘Als voorzitter weet je nooit wat er te wachten staat. Ik weet nog dat ik in mijn FC Kunde-polo en trainingsbroek in de trein zat naar Nijmegen toen ik gebeld werd door het RTL Nieuws. Of ik meteen naar de studio kon komen. Drie kwartier later stond ik voor de camera in mijn sportoutfit commentaar te geven op een uitgelekt plan van Plasterk. Gelukkig was vooral mijn hoofd in beeld.’ ‘Ik denk dat de LSVb er nu lastig voor staat. Studenten lijken steeds minder kritisch te kijken naar Haags beleid. Het is moeilijk om studenten te binden; de tijden van massale protesten zijn voorbij. Dat gaat nu met petities… Natuurlijk is de LSVb nog onmisbaar, maar het gaat nu op een andere manier. Het is minder protesteren, meer het signaleren en benoemen van trends en problemen om daarmee verkeerd beleid tegen te houden.’ Marcel Spruit, penningmeester in 2004-2005 ‘Ik vond het fantastisch. Je maakt zo’n enorme sprong in wat je doet en ik wat je bereikt. Ineens heb je invloed. Het heeft bij mij echt even geduurd voordat het tot mij doordrong dat het volstrekt normaal is om na het lezen van een wetsvoorstel een Tweede Kamerlid te bellen om hem op wat onjuistheden te wijzen. Toen dat besef kwam, gaf dat echt een enorme kick.’ ‘Een heet dossier was destijds het wetsvoorstel Leerrechten van staatssecretaris Mark Rutte. Hij stelde voor om studenten vier jaar lang tegen normaal tarief te laten studeren. Daarna moesten ze het driedubbele betalen. Dat hebben we destijds met wat geluk en veel kunst- en vliegwerk tegengehouden. Het is er later in een andere vorm toch nog gekomen natuurlijk, maar wij hebben er toch vijf generaties studenten voor kunnen behoeden.’ ‘Als er iets veranderd is tussen mijn tijd en nu is het denk ik dat wij vroeger nog onze eigen visie konden uitdragen. Ik heb het idee dat je nu veel meer wordt gedwongen te reageren  en dat je je eigen verhaal minder kwijt kunt.’ Karlijn Ligtenberg, vice-voorzitter in 2012-2013 ‘Je weet als bestuurslid van de LSVb soms echt niet wat je allemaal overkomt. Je werkt enorm zelfstandig, hebt veel verantwoordelijkheden en soms staat in één week tijd heel je wereld op zijn kop. De week dat de langstudeerboete werd afgeschaft en het leenstelsel werd voorgesteld was natuurlijk zo hectisch als het maar kan. Het was voor mij persoonlijk een fantastische kans om van dichtbij mee te maken hoe zoiets in zijn werk gaat.’ ‘Ik ben nu een paar maanden weer ‘gewoon’ student. Ik mis vooral de spanning. Een paar keer per week naar college brengt toch wel even een wat andere spanning met zich mee dan de dingen die je allemaal voor je kiezen krijgt bij de LSVb. Dat is echt even wennen.’ ‘Ik denk dat de LSVb er tegenwoordig goed opstaat. We zijn online enorm actief, iets dat vroeger niet mogelijk was natuurlijk. Wat veel mensen misschien niet beseffen is hoeveel studenten wij online bijstaan met hun problemen. Ook dát hoort bij het behartigen van de studentenbelangen. De LSVb gaat met zijn tijd mee.’ / Tim van Ham