Directeur Carla van Baalen van het Centrum voor Parlementaire Geschiedenis (CPG) is opgelucht. Vorige week werd bekend dat haar centrum blijft bestaan. Hoe kijkt ze terug op de afgelopen maanden?  Hard gevochten? ‘Ja. Vanaf het moment dat mij het bericht werd meegedeeld, op 28 mei, dat het ministerie van OCW de geldkraan zou dichtdraaien, wist ik: nu moet ik alles opzij zetten. Om een besluit terug gedraaid te krijgen, moet er heel veel werk worden verzet. Dat heb ik ook gedaan. ’ Wat voor werk? ‘Praten, lobbyen en dat non-stop door. Zeker toen het moment kwam dat de Kamer erover zou gaan praten. En als een Kamerlid op zaterdagavond of zondag belt, vraagt-ie niet of het wel uitkomt. Nee, natuurlijk niet, daar begin je zelf ook niet over, natuurlijk komt het uit. De Kamerleden werden bestookt door iedereen die getroffen werd door de bezuinigingen. Een fractiemedewerkster van de PvdA vertelde me dat ze werd overspoeld met telefoontjes en mailtjes.’ U heeft alle Kamerleden gebeld? ‘Nou, wij hebben natuurlijk ons stichtingsbestuur dat vrijwel geheel uit Kamerleden bestaat. Dat hebben we ons ook gerealiseerd: we zitten dicht bij het vuur. Thom de Graaf, de voorzitter van het stichtingsbestuur, heeft in Den Haag met heel veel mensen gesproken.’ Wat heeft u intussen gedaan? ‘Het leek ons wel een goed idee om een brief op te stellen, ondertekend door de oud-voorzitters van onze beide Kamers. Dat zijn invloedrijke mensen. Ik noem een Tjeenk Willink, een Korthals Altes. Als zij zeggen dat het verschrikkelijk zonde is als onze parlementaire geschiedenis wordt wegbezuinigd, dan komt dat hard aan. Ik ben erg druk geweest met die brief.’ Is het geen kwestie van een brief opstellen en dan vragen om handtekeningen? ‘Nee hoor. Je maakt natuurlijk wel een concept. maar als je dan met de oud-voorzitters gaat overleggen, hebben ze allemaal mitsen en maren: “Als mijn handtekening eronder komt, dan wil ik wel dat…”. Dus daar ben je wel even mee bezig. Medewerkers van het centrum zijn daarna het land door gegaan om die handtekeningen daadwerkelijk op te halen. De brief is verzonden naar het Ministerie van Onderwijs, met een afschrift aan de minister-president, en verder hebben we ‘m verstuurd aan alle mensen van wie we dachten dat ze invloed konden hebben op dit besluit.’ Wat heeft de doorslag gegeven? ‘Het is denk ik de combinatie geweest. Die brief van oud-Kamervoorzitters, wat Thom de Graaf achter de schermen heeft gedaan in Den Haag, de columns en ingezonden stukken van journalisten en wetenschappers in de media, de steun van denktanks van politieke partijen en ook de steun van al die mensen via onze website. Ik denk dat de druk van alle kanten kwam. Zelfs onze Europese collega’s, van vergelijkbare instituten, trokken voor ons aan de bel.’ Het Nederlands Instituut in Marokko (NIMAR) overleeft de bezuinigen niet. Het instituut moet over twee jaar zijn deuren sluiten. Zij hadden al die lobbyisten niet… ‘Nee. Wij bestuderen het politieke, dat is een geluksfactor geweest. Wij hebben veel contacten in het parlement, dat heeft het NIMAR niet.’ Andere partijen gaan nu bijdragen aan het CPG: de Eerste Kamer, de Tweede Kamer, het Ministerie van Binnenlandse Zaken en de universiteit. Maar voor hoe lang? ‘Ik heb echt wel het gevoel dat het voorlopig goed zit. We hebben zoveel mensen op de been gekregen. Maar ik ben niet naïef. Ik weet ook wel dat er altijd weer een nieuwe bezuinigingsronde aan kan komen.’ / Martine Zuidweg