Hoe gaat het eigenlijk met onze studenten en medewerkers in het buitenland? Wat doen ze? Wat maken ze mee? Elke maandag bellen we een Radboudiaan met de vraag How R U? Vandaag Michelle Steggerda (21). Ze studeert antropologie en ontwikkelingsstudies en onderzoekt in Rusland de invloed van buitenlandse investeringen op de landbouw. ‘Als je niet de hele dag wilt verspillen aan reizen, is het gebruikelijk om een nachttrein te nemen. De sfeer in zo’n trein is echt leuk. Op straat zijn de mensen heel afstandelijk, maar in de nachttrein maak je veel sneller contact. De passagiers gaan bij elkaar zitten en samen een spelletje doen, of samen wat eten of drinken. Maar het bed is veel te klein en in de ochtend sta je in de rij voor een oude stinkende wc. Toch geeft dat niet, omdat de sfeer zo gezellig is. De goedkoopste plaatsen zijn in een open coupé. Je slaapt dan met vijftig mensen in één ruimte. De onderbroek van mijn buurman zag ik daardoor van dichtbij en de visgeur van de buurvrouw was goed te ruiken.’ Naar huis ‘Aanstaande maandag vertrek ik weer naar Nederland. De laatste weken heb ik de dagen echt afgeteld. Het eerste wat ik ga doen is mijn familie knuffelen, want die heb ik ontzettend gemist. Ik hoef verder geen vakken meer te volgen dus ik kan me volledig concentreren op mijn scriptie. Na mijn bachelor wil ik nog wat werkervaring doen in de vorm van een stage of vrijwilligerswerk. In het dorp waar ik nu zit, werken de mensen puur voor het geld. Persoonlijke ontwikkeling of mogelijkheden om door te leren zijn geen voorwaarden die mensen hier aan een baan stellen. Dat vind ik apart, want het zijn eisen die ik juist wel voor mijn toekomstige baan heb.’ Relaxed ‘Ik heb nog geen afspraken in gepland voor wanneer ik weer in Nederland ben. Ik zie wel wat erop me afkomt. Dat is iets wat ik hier heb geleerd. De mensen uit het dorp leven van dag tot dag en voelen niet de noodzaak om alles precies te plannen zoals dat in Nederland wel gebeurt. Ik hoop dat ik die relaxte levensstijl een beetje vol kan houden als ik weer terug ben.’ / Jolene Meijerink