Inclusie, gelijkheid en neurodiversiteit. Het zijn enkele thema’s waar Jet Sterkman in haar jaar als campusdichter mee aan de slag wil. Zowel in het Nederlands als in het Engels. ‘Iedereen op de campus moet mijn gedichten kunnen lezen en horen.’

Waar haar liefde voor poëzie precies is ontstaan, kan Jet Sterkman (23) zich naar eigen zeggen niet helemaal meer herinneren. Wat ze nog wel weet, zegt ze op een zonnige dag op de campus, is dat ze lezen altijd leuk heeft gevonden.

‘Af en toe stopte mijn moeder mij een boek in de handen’, aldus Sterkman. ‘Op een gegeven moment kreeg ik twee verzamelbundels met daarin gedichten van verschillende dichters. Die heb ik helemaal stukgelezen.’

Na een tijdje ging Sterkman zelf verhalen schrijven, in de loop van de tijd kwam er ook poëzie bij. ‘Waarom weet ik niet precies. Het gebeurde gewoon.’

In Groningen volgde Sterkman een bachelor Nederlandse taal en cultuur en een master Neerlandistiek. Omdat ze zich nog meer wilde verdiepen in literatuur, schreef ze zich in Nijmegen in voor de masteropleiding Literatuur en samenleving. Afgelopen juni won ze de verkiezing voor nieuwe campusdichter.

Welke gedichten lees je zelf het liefst?

‘Moeilijke vraag. Ik houd er wel van als poëzie een beetje existentialistisch is, maar niet depressief. En gedichten die ironisch of grappig zijn, maar tegelijk over grote onderwerpen gaan, vind ik meestal ook leuk.’

Waar haal je je inspiratie vandaan?

‘Uit wat ik zelf voel of meemaak. Soms overvalt me ineens een gedachte of een beeld waarvan ik denk: hier moet ik iets mee. Vervolgens probeer ik dat idee om te zetten in taal.’

Kun je daar een voorbeeld van geven?

‘Een van mijn gedichten begint met iets wat ik zag toen ik in de trein zat en naar buiten keek: een groepje mensen dat in een cabriolet reed en er erg blij uit zag. Met dat beeld kon ik meteen aan de slag. Als ik over meer persoonlijke of zwaardere dingen schrijf, gaat er soms wat tijd overheen, dan moet ik eerst de juiste woorden vinden.’

In een van jouw gedichten, ‘Zomerconcert’, lijk je te refereren aan klimaatverandering. Vind je het belangrijk over dat soort thema’s te schrijven?  

‘De onderwerpen waarover ik schrijf moeten me wel raken. Klimaatverandering is sowieso iets heel ingewikkelds. Zelf heb ik altijd een bijzondere band met de natuur ervaren, maar het is tegenwoordig ook heel moeilijk om het goed te doen als individu op dit vlak. Om zuinig te leven en niet te vliegen bijvoorbeeld. Daar denk ik vaak over na.’

Zijn er nog andere thema’s die terugkomen in jouw gedichten?

‘Inclusie, gelijkheid en neurodiversiteit. Zelf heb ik autisme en ADHD, waardoor ik vanuit een ander perspectief naar “normaal” kijk. Het idee dat ongelijkheid in allerlei vormen bestaat, intrigeert me. De zoektocht naar wat anders-zijn betekent, speelt een grote rol in mijn gedichten.’

Is schrijven voor jou een manier om grip te krijgen op dit soort moeilijke thema’s?

‘Ik weet niet of ik er ooit echt grip op zal krijgen, maar het helpt wel. Sowieso is schrijven voor mij een manier om frustratie te uiten of om met onzekerheid om te gaan. Daarnaast wil ik met mijn gedichten ook andere mensen aan het denken zetten en in het beste geval iets veranderen aan de wereld. Al hangt het natuurlijk van de lezer af of dat lukt.’

‘Soms vertaal ik een gedicht en vind ik het in een andere taal eigenlijk beter’

Je schrijft zowel in het Nederlands als in het Engels. Hoe verhouden die twee talen zich tot elkaar?

‘Er zijn best veel onderwerpen waarover ik in het Engels praat of denk. Als dat het geval is, dan ga ik er ook sneller in het Engels over schrijven. En soms vertaal ik een gedicht en vind ik het in een andere taal eigenlijk beter.’

Zijn er bepaalde thema’s waarover je eerder in het Nederlands dan in het Engels schrijft – of omgekeerd?

‘Over diepe gevoelens schrijf ik meestal in het Nederlands, want het blijft toch mijn moedertaal, hoewel ik laatst ook een meer persoonlijk gedicht in het Engels heb geschreven. Het kan ook zijn dat dat verandert naarmate ik meer Engels praat. Als campusdichter wil ik in beide talen blijven schrijven, want het is belangrijk dat iedereen op de campus mijn gedichten kan lezen en horen.’

Hoe wil je het campusdichterschap invullen?

’Ik vind het heel leuk een podium te hebben en dat met andere mensen te delen. Op dat vlak wil ik wel enkele dingen gaan organiseren. Verder wil ik gewoon kijken wat er op mijn pad komt. Daarnaast vind ik het belangrijk in te gaan op de actualiteit en waar het kan, anderen te helpen. Dat klinkt allemaal heel groot, dus dat vind ik zelf wel een beetje eng.’