Negentig jaar. Zo lang bestaat dispuut F.I.E.R.A.. Het is daarmee het oudste nog bestaande vrouwendispuut van de stad. Vox ging in gesprek met enkele (oud-)leden. ‘We worden wel eens getypeerd als een spontane wervelwind’

‘We hebben geen statig dispuutspand hoor’, verontschuldigt preses Lynn Suurmeijer zich meermaals voorafgaand aan de afspraak. Het huis van meisjesdispuut F.I.E.R.A. is een bovenwoning, verstopt in het stadscentrum, in een zijstraat van de Houtstraat.

Toegegeven: het is even zoeken voordat de voordeur – ‘in de straat naast Broodje Alex, dat ken je vast wel’ – gevonden is. Maar eenmaal een stap over de drempel, ademt alles dispuutsleven. De hal hangt vol met oude jasjes, vaantjes, foto’s en trofeeën die ‘verzameld’ zijn door de jaren heen. Op het dakterras zijn er meerdere vlaggen en een statafel die het dispuutslogo dragen.

Het vrouwendispuut, onderdeel van studentenvereniging Carolus Magnus, huist sinds 1990 in het pand. Zes van de eenentwintig actieve leden wonen er. Het gebouw is niet officieel van henzelf, maar van een particuliere eigenaar. ‘Maar sinds er een paar van onze dames hier zijn gaan samenwonen, zijn er altijd F.I.E.R.A’s blijven wonen’, vertelt Suurmeijer.

Dakterras

‘We houden hier onze feestjes en borrels’, gaat Suurmeijer verder. Ze wijst naar het dakterras waar een metersgrote banner hangt ter ere van hun 90-jarige bestaan. ‘We delen het terras met de buren, maar die vinden het helemaal geen probleem als we bij een feestje alle ruimte gebruiken.’

Voorzitter Suurmeijer neemt plaats aan de keukentafel, waar ook vice-preses Lotte Stevens en reünist Annemieke Nevejan (lid van 1984 – 1993) aanschuiven. Voor hen een stapel oude almanakken, boeken die ieder lustrumjaar gemaakt worden. ‘Die wijde outifts van toen zijn weer helemaal in’, grapt Nevejan, bladerend door foto’s uit de jaren 80.

F.I.E.R.A. werd in 1935 opgericht in de Nijmeegse kermisweek, die traditiegetrouw in het najaar plaatsvindt. Een groep vriendinnen, allen lid van wat nu studentenvereniging Carolus Magnus is, wilde zich verenigen om meer activiteiten te ondernemen.

Het logo is, geheel in stijl, een kermiswiel. ‘In eerste instantie werd de dispuutsnaam Fiera, een verwijzing naar zo’n rad, niet goedgekeurd door de senaat van de vereniging’, vertelt Suurmeijer. ‘Maar toen is bedacht dat het voor Fides Integra Est Radix Amicitiae (Latijn voor ‘ongerepte trouw is de wortel van de vriendschap’, red.) staat en om er puntjes tussen te zetten. Toen was het wél akkoord.’

Geheimhouding

F.I.E.R.A. is daarmee het oudste nog bestaande meisjesdispuut van de stad. ‘Maar we zijn niet de oudste qua oprichtingsjaar’, legt reünist Nevejan uit. ‘Er zijn enkele oudere vrouwendisputen, maar die zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog verloren gegaan. Wij zijn het enige vooroorlogse dispuut dat nog bestaat.’

Met de jaren zijn de tradities en mores grotendeels hetzelfde gebleven. Het dispuut kenmerkt zich door de geheimhouding, legt het drietal uit. Nevejan: ‘Veel andere disputen willen weten hoe wij dingen doen rondom de inauguratie, de mores, hoe nieuwe leden binnenkomen. Andere disputen zijn juist heel erg naar buiten gericht, wij houden dat sinds jaar en dag intern.’

Wat ook niet veranderd is, vertelt Suurmeijer, is hoe actief F.I.E.R.A. binnen de vereniging is. ‘We zijn heel actief op De Kroeg (de sociëteit, red.) en je ziet met regelmaat leden van ons dispuut plaatsnemen in het bestuur van de vereniging. Daarmee word je echt gezien. Carolus telt zo’n achthonderd leden, maar desondanks kennen echt veel mensen ons.’

‘We worden wel eens getypeerd als een spontane wervelwind: er gebeurt altijd wel iets.’ Suurmeijer denkt even na, begint te lachen en kijkt naar haar jaargenote. ‘Maar misschien zegt dat wel iets meer over ons dan over het dispuut in het algemeen.’

Stevens: ‘Nou, als je kijkt naar de lustrumactiviteiten waar ook reünisten bij waren, denk ik toch dat het kenmerkend voor het hele dispuut is. Binnen no time stond iedereen, jong en oud, schaamteloos te dansen.’

Lopen door de sneeuw

Ook activiteiten als de jaarlijkse skireis, bestaan nog steeds. ‘Ik weet nog goed hoe we met een volle bus in de Franse alpen een besneeuwde berg met haarspeldbochten op reden’, vertelt Nevejan. ‘Tot die chauffeur er op een gegeven moment genoeg van had. Hij vond het te eng om door te rijden en gooide ons de bus uit. Het laatste stuk moesten we maar door de sneeuw lopen.’

Toch is niet alles hetzelfde gebleven: ‘Bij de hockeytoernooien waar wij vroeger aan meededen, werd tot aan de finales aan toe écht gehockeyd’, vertelt Nevejan. De twee huidige leden beginnen hardop te lachen. ‘Tegenwoordig gaan we toch wel iets meer voor het festival en het bier’, zegt Stevens met een knipoog.

Het kleiduifschieten waar F.I.E.R.A. in de tijd van Nevejan aan mee deed, bestaat niet meer. ‘Maar we hebben nu wel het Boksgala van Durendal’, gaat Stevens verder. ‘Vorig jaar deden we daar ook heel serieus aan mee. Een van onze leden heeft toen voor een paar maanden haar hele leven omgegooid: veel sporten, gezond eten en niet drinken. Dat is een flinke toewijding geweest.’

Aan de keukentafel komen de drie erachter dat er met de jaren ook ‘tradities’ veranderd zijn. Wanneer Suurmeijer vertelt over het jaarlijkse diner met dispuut H.O.E.K. begint Nevejan te lachen. ‘Traditie? Sinds wanneer? Ik kan je vertellen dat we in mijn tijd in ieder geval geen diners met H.O.E.K. hadden hoor.’