Hoe terug te kijken op een hele dag TEDxRadboudU over het ‘herstel van vertrouwen’? Is er een mooie rode draad gespannen door het programma? Paul van den Broek volgde de hele dag het programma, in de ochtend via de livestream op computer, ’s middags in de Vereeniging. Een beetje wijzer maar minder geïnspireerd dan gehoopt kwam hij uren later weer naar buiten. Langs welke meetlat leg je een TEDx-conferentie? De letters staan voor Technology, Entertainment en Design, en het concept is het verspreiden van ideeën die de hele wereld kunnen boeien. In Nijmegen namen vandaag zo’n 25 sprekers het podium om in drie, acht of zestien minuten hun verhaal te doen. Ik keek ernaar met de oproep van TEDx-oprichter Jim Stolze in het achterhoofd: ‘Vertel niet alleen het verhaal, maar bén het ook.’ TEDx gaat de hele wereld over en de lezingen zijn nadien door iedereen te raadplegen. De meest bekende bijdragen krijgen zo’n zeven miljoen views, bij een Nederlandse TEDx – die in Amsterdam – staat de lezing van generaal Van Uhm als een van de beste genoteerd: hij verscheen in vol ornaat en met geweer in de aanslag op het podium. Een goed verhaal is één ding, waar ik vandaag naar op zoek ben, is het inspirerend verhaal. Een verhaal dat de dag kleurt en dat je nog weken meeneemt naar feestjes om een gesprek kleur te geven. Goede verhalen waren er vandaag in Nijmegen genoeg. Over ons vertrouwen dat een basis vindt in de noodzaak selectief te zijn met onze argwaan, over vertrouwen dat groeit als je eerst zélf vertrouwen biedt, maar ook over het belang van wantrouwen. Daar is te weinig van als je kijkt naar onze onachtzaamheid om allerlei persoonlijke informatie te delen met Google. En dat wantrouwen ook op z’n plaats is bij het beoordelen van gezichten, want onze intuitie laat ons hier in de steek. Het is mijn les van vandaag: wantrouw een teveel aan vertrouwen, maar wantrouw evenzeer een teveel aan wantrouwen. Het een is naïef, het ander maakt je cynisch. Wat maakt een lezing behalve goed ook inspirerend? De boekjes bevelen humor aan (‘Wie lacht luistert’) en wijzen op de kunst van de storytelling: met anekdotes en theatrale effecten het publiek te laten geloven in wat je zegt. Was er humor? Een paar keer, bijvoorbeeld bij een filmpje over ons vertrouwen in robots, met een kat die een schoonmaakrobot inzet als tank om een hond te lijf te gaan. Goede humor, met een wijze les van de spreker: ‘We kunnen pas  robots vertrouwen als we ze leren zichzelf te wantrouwen.’ Waren er anekdotes? Voldoende, bijvoorbeeld van de openingsspreker die zijn laptop uitleende aan zijn zoon, uiteraard in het vertrouwen het ding heel terug te krijgen. Het apparaat viel kapot, wat voor de vader geen reden is zijn zoon nu te wantrouwen. ‘Daar moeten we selectief in zijn, mijn zoon mag de volgende keer opnieuw de laptop lenen.’ Waren er theatrale effecten? Nauwelijks. Een van de sprekers bouwde een theatrale stilte in, die goed werkte, een ander kwam met een masker op het podium bij een betoog over het vertrouwen van gezichten. Eenvoud die werkt, maar te veel sprekers beperkten zich tot hun talking head – een te veel aan vertrouwen in het gesproken woord. Hoewel het decor van vandaag een pracht van een theater is geroemd om zijn akoestiek, was de rol van de cultuur en entertainment wel erg beperkt. Er kwam weliswaar een goochelaar op het podium, maar hij praatte vooral over zijn truc. Idem met een danser die over dansen helaas alleen maar woorden vuil maakte. Het was een dag zonder dans op het podium, zonder theater, zonder acrobatiek – alle toch uitingen waarin het thema van de dag voor het oprapen ligt. Het publiek moest het doen met een muzikaal trio en een paar liedjes, naast een paar geleende videofilms: de opgelegde kans om met cultuur de inhoud te verrijken werd jammerlijk gemist. Een mooie les voor de universiteit is dat wat goed is niet van ver hoeft te komen. Vier studenten durfden het podium te nemen, bijna allen blonken uit, terwijl de uit Amerika ingevlogen zogeheten topper James S. Henry het dieptepunt van de dag werd. Zijn boodschap dat we met gemiste belastinginkomsten de armoede uit de wereld kunnen helpen, werd geschraagd door een powerpoint-presentatie die in Nijmeegse collegezalen is verboden. Nee, dan een van onze studenten,Niek Janssen, met een meeslepend pleidooi om in verhalen te blijven geloven. Er zijn twee valkuilen, naïeviteit en cynisme, en onze student leert ook dit: liever een teveel dan een tekort aan vertrouwen. Het is niet de beroepshouding van onze beroepsgroep, maar ik neem het lesje mee naar mijn volgende feestjes / Paul van den Broek