Welters’ Weemoedige Wereld: Het hoorcollege is niet meer van deze tijd. Aldus kopte de wetenschapspagina de Volkskrant van afgelopen vrijdag. Als nou onschuldige communicatiewetenschappers of sociaal psychologen de afzenders waren geweest, was er nog geen mens overboord. Maar de opstellers van die Jobstijding zijn de Stanford-onderzoekers Charles Prober en Chip Heath. En ze publiceerden hun gevaarlijke idee in het hooggenoteerde New England Journal of Medicine . Wat blijkt? (Medische) studenten die geen hoorcolleges krijgen, halen hogere cijfers en zijn gemotiveerder dan degenen die wel met de klassieke onderwijsvorm worden geconfronteerd. Prober en Heath: ‘Studenten worden vandaag de dag op ruwweg dezelfde manier onderwezen als toen de gebroeders Wright nog aan het eerste vliegtuig sleutelden.’ Dat gaat geheid gedonder geven, mark my words. Want zoals de Volkskrant ook opmerkt is dit wenkend hoorcollegeloos perspectief dertig jaar terug reeds niet alleen bepleit maar helaas ook doorgevoerd voor álle studenten door de Maastrichtse rector magnificus Harmen Tiddens. Zo van: basiskennis doen de studenten zelf wel op, ze komen naar de universiteit voor ‘praktijkgerichte, spannende oefeningen.’ Ik word zo nu en dan geconfronteerd met de eindmorenen van die Maastrichtse school. Dat van die opgedane basiskennis valt doorgaans reuze mee. Die zit grofweg op het gehusselde niveau van Hans Teeuwens onvolprezen Bijbelsketch. Wie hier niet om kan lachen heeft waarschijnlijk Maastrichts studiehuisachtig, probleemgestuurd en contextloos universitair onderwijs genoten. En als je alles larderen met het epitheton ornans ‘interactief’ praktijkgericht en spannend wilt noemen, dan zit je ook gebeiteld met de Maastrichtse school. Gelukkig voert de Volkskrant in het kader van wederhoor de Twent Jules Pieters op, hoogleraar ‘curriculuminnovaties’ ( ik verzin dit niet, zou Sylvia Witteman zeggen). Pieters stipuleert dat hoorcolleges ook kostenintensiever zijn dan het organisatorisch gedoe dat werkcolleges en practica opleveren. Bovendien worden studenten daar vaak getrakteerd op problematische probleemsturende en vaardigheidsgerichte docenten zonder veel broodnodige keiharde kennis. In diverse steden zijn studenten al de barricades op geklommen ter verdediging van het hoorcollege, ontnuchtert Pieters. Colleges voor driehonderd sms-ende intellectuele vlieggewichten lijkt me inderdaad niet erg zinvol. Maar voor groepen tot pakweg vijftig enigszins gemotiveerde studenten is het nog steeds een prima optie om ogenschijnlijk uit de losse pols een met feiten, meningen en historische wendingen doorspekt betoog op te zetten. Tijdens hetwelk na verloop van tijd de nederige studenten ook hun bescheiden zegje mogen doen. These, antithese, synthese. En wees nou eerlijk, de Maastrichtse methode, die zal nooit een Nobelprijs opleveren. Zelfs niet voor de lieve vrede.