Er is al zo’n tien jaar iets mis met de zenuwen in mijn onderste extremiteiten. Door een voetbalverleden zijn mijn kuiten wat steviger ontwikkeld dan strikt noodzakelijk dan de hardloop- en fietscarrière die ik nu ambieer. De buitenste kuitspieren brengen de binnenste, de zogeheten ‘loges’, in de verdrukking. Met als gevolg dat als ik na het hardlopen ga fietsen na een kwartiertje in mijn voeten een tranentrekkende zenuwpijn ontstaat. Ter leniging hiervan heb ik speciale inlegzolen door een orthopedische schoenmaker laten aanmeten. Die werkten aanvankelijk prima: minder druk op de kuiten, minder last van de voeten. Tot een maand terug. Toen speelde mijn rechterhiel opeens op. Hielspoorachtige klachten. Door overbelasting – waarvan akte -wordt “de peesplaat onder de voet voortdurend uitgerekt. De aanhechting van het weefsel aan het hielbot komt hierdoor onder grote spanning te staan en het botvlies gaat ontsteken. De ontsteking leidt to pijn en irritatie en vaak ontstaat er na verloop van tijd een botaansporing – een hielspoor”. Ofwel: Fasciitis Plantaris, aldus de digitale wonderdokter inzake sportblessureleed. Aangezien het uitsparinkje in de hak van de (peperdure) orthopedische zool ook niet wilde helpen, ben ik, de radeloosheid nabij, naar een manueel therapeut gestapt. Die heeft me na wat subtiel gewrik in de onderste regionen van mijn rechterspronggewricht tot weer een alleszins mobiel sportverslaafd mens gemaakt. Neem ons ogenschijnlijk perfect gestroomlijnde universitair onderwijs. Prachtige digitale systemen zijn er ontworpen ter versoepeling van het didactisch lichaam – groepsfuncties, interactieve tools, digitale portfolio’s en geautomatiseerde inschrijfsystemen voor studenten. Maar ter plekke blijkt dan uiteraard dat deze of gene student vanwege een tussentijds verblijf aan de buitenlandse universiteit zich opeens niet meer kan inschrijven. Of dat een moleculaire levenswetenschapper in wording door een verplichte labstage niet het ene toegestane college zal missen maar twee. De open zenuw van ons onderwijssysteem is dat de ledematen niet gecoördineerd bewegen. De ene subdenominatie doet aan lintonderwijs in kwartalen of semesters, de andere in maandblokken. En als je dan het keuzevak sportfilosofie geeft, dat zich gelukkig mag verheugen in de belangstelling van een heel gamma aan studenten, ben je motorisch de sigaar. Tenzij je natuurlijk stiekem gaatjes boort op de plek waar de Achilleshiel de knellende schoen raakt. Of, als dat niet helpt, stiekem nog wat kleine pijntjes rondom andere open zenuwen wegmasseert. Afgelopen zondag eindigde ik in de middenmoot op het EK duatlon in Horst. Met een wat conservatief loopgedeelte, maar met een prima fietstijd. Ongeveer hetzelfde als altijd. En zonder noemenswaardige napijn. Net als sport is wetenschap handig omgaan met pijn.